28 tetor 2007

«Ti po vjen që prej së largu»

Ti po vjen që prej së largu magjiplote-e dal-nga-dal.
Ti po vjen që prej së largu dyke shkitur mi lëndina.
Nënë thembërzat e tua përgëzohet trëndelina,
Shtrihet luleja mitare e zëmbakut që t'u fal.

E si shkon me hap të matur më pushton një dhemshuri:
Do të tretem të kullohem në kalim të këmbës sate,
T'i pushtoj i llaftaruar ato hapëza mëkate
Ndaj kalon mi tufë lulesh madhërisht si yll i ri.

Dhe të qaj me mall të rëndë poshtë teje pa pushim,
Poshtë fillit të poleskës ku do shkelë këmba jote.
Të të shtroj nga dhembja ime një çudi prej pikash lote,
Një pluhurë të përvajshme vetëm dhembj' e dëshirim.

Të ma shkelësh hije-letë! të ma shkelësh mes-për-mes!
Të të shoh si më lëkundesh me sy fjetur e fatuar,
Brenda lotëve të mia të të shoh të pasqyruar,
E pastaj le të venitem, le të hesht, e le të vdes.

Lasgush PORADECI

26 tetor 2007

«inspired by a picture»

on the wind-beaten shore
proud seagulls soar
hopping rhythmically wave upon wave
until the frothy crests they follow
land them on the sand
they dread and avoid

there wait I and
from behind the rocks
the child and scarecrow
that dwell within me
surge and,
with my mane as sails,
our trio charges sprinting
in their midst
scaring them more than
the sandy slaps
of a desolate beach

«Gjella»

Ljart kjieshi dielli e shtogu ljuljëzoi
Atje te gardhi i kopshtit çë përveshi:
Fjisin fjalja ma mall ljumi e përroi
E, pjot me gaz, i tërë katundi kjieshi.

Një zog tek era e shtogut fjuturoi,
E kish cimbin si ar e të kukja pendë:
Një çirlë ngrejti 'ëmbëlj e gëzoi,
E gjith katundi ahere i vuri mendë.

U err dejti e malji gjemojti gjerë,
Egër u hap nga kjielli e zeza shkjotë
Edhe kjaria mbi dhe bëri folenë,

Iku nga shtogu i bukur shpendi i mjerë:
Të gjith kuljtimet u harruan ndë motë.
Gjellat të mjerat tona shtu së venë.

Zef SEREMBE

25 tetor 2007

«Diku në botë»

Po qe se nuk të shkruaj
miku im i dashur dhe
po qe se nuk ma dëgjon zërin
merr një karafil
e ma kërko varrin
diku në botë

Ali PODRIMJA

24 tetor 2007

«Vibrate»


My phone's on vibrate for you
Electroclash is karaoke too
I tried to dance Britney Spears
I guess I'm getting on in years

My phone's on vibrate for you
God knows what all these new drugs do
I guess I have no more fears
But still I always end up in tears

My phone's on vibrate for you
But still I never ever feel from you
Pinocchio's now a boy
Who wants to turn back into a toy

So call me
Call me in the morning, call me in the night
So call me
Call me anytime you like

My phone's on vibrate
For you, for you


Rufus WAINWRIGHT

22 tetor 2007

[titull i panjohur... ndoshta «Letrat e padërguara»]

Flenë në xhepa
Letrat e padërguara
I ndiej nën lëkurë rreshtat të pëshpërijnë
Zarfat tek dridhen
Filateli që të dashurit nuk do të mundin
Të ma shqisin nga mishi
Janë letra që mbase edhe i shkrova
Por vetes ia dërgova
Në adresa të largëta
Thuaj se veten dua të sqaroj
Me arsyet e të tjerëve
Për pamundësitë e mia
Më flenë nën lëkurë
Letra
Një tufë e tërë
Letra që mbase edhe do të nisen
Në fakt u nisën, por për tek unë
Që si kuti postare e vjedhur
Grumbulloj për vete një farë ngrohtësie, fjalë të mira
Që vetë i shkrova për të tjerë aq mirë
Sa nuk mundet askush të më shkruajë.

Ervin HATIBI

«fjala»

Fjala lindi prej ndjenjës:
kjo s'do mend për t'u kuptuar,
se çdo rrahje e zemrës
do një fjalë të re për t'u përshkruar.

Ja një djalë që sheh një vajzë të re
kërkon një fjalë t'ia thotë asaj hapur;
dhe ajo, që kur sheh djalin sytë i kthen mbi dhè,
fjalë kërkon t'i thotë ç'e ka kapur.

Diku në metro: Paris, 8 maj 2007

«When your sadness will be too much»

I won't be here, I'll have awayed apace,
Dissolved in the ground like many before,
And in my favourite coffeeplace,
Waiters will see me no more.

And on the streets where I have passed
My dry cough will not be heard;
Over my tomb with silence amassed
A monk-like cypress tree will loom absurd.

Sad you will be and that won't pass,
For in your room my life will not be felt;
And when the wind will blow against the glass
You slowly with the wind will melt.

But when your sadness will be too much
In the bookcase look for me,
For behind a word or letter or such,
There, in hiding I shall be.

You'll but have to move the book
And I will descend, come after you
And like a torrent feeds a brook
So, then, your laughter, like once, will run anew.

Dritëro AGOLLI

P.S.: One of my favourite poems, put in English verse by yours truly, with infinite apologies to the poet and Albanian readers who are familiar with and appreciate the original.

21 tetor 2007

«sogni e illusioni»

nei sogni della mattina
mi venne un corpo sconosciuto
che si mise nel mio letto
come un vecchio amante
che sa bene dove mettersi
per farmi sentire soltanto
il calore del suo corpo vicino al mio

poi le sue labbra e le sue mani
diventarono uno
e mi toccarono
come e dove tu sapesti
farlo così bene
per farmi volare sui picchi
più alti del piacere

ma presto scopersi
che vicino a me non c'eri tu
ma un ricordo
che subito diventò freddo comme una pietra
sotto l'ombra delle montagne basse
di un piacere falso

un ricordo
da colori più pallidi dei tuoi
e d'un' oscurità morbosa
come le profondità del mare,
un ricordo
che non parlava
come tu cantavi ogni parola
quando, con il mio corpo,
anch' io ti portavo sui picchi
e sulle creste dove il piacere
si mischiava col dolore
e soltanto io potevo vedere la ligna
separandoli

e con la tua mano nella mia,
con le nostre dita mischiandosi,
ti guidavo nel buio spaventoso
per farti ritrovare il mio corpo,
il tuo piacere,
le tue creste,
da cui dolore non si vede più

«haven»

I sit in my room

a red lantern by the window
(attracting unsollicited curiosities)
a closed door
(often locked shut but not tonight)
reminders all around
(transitive verbs them all)
and a golden light
(radiating like spring sun)
and shaking from its three wicks
the pollen and globular blooms
of a yellow mimosa
frozen in wax
one february day

spring came early this year
if not outside, then in my room
for there wait I
under a red lantern
(to match my mood)
breathing the smoky (once dusty) pollen
of a mimosa-saturated blob of wax
reminding me of warm februaries
or of forsaking all reminders
for it is my hour
my place, my start- and end-of-season
that I await
while

I sit in my room

19 tetor 2007

«Tingëllima XVIII»

Të të përqas me një ditë në verë?
Ti je mot më i bukur e i dlirë:
Se gonxhet në maj i shkund ndonjë erë
Dhe verën koha shpejt e lë të lirë;
Me raste syri i qiellit nxeh shumë
Dhe shpesh çehren e florinjtë ia zbeh diç
Se çdo bukuri e rrëmben një lumë
Prej fatit a prej natyrës bëhet hiç.
Por verën ti do ta kesh përjetë pas
Dhe bukurinë tënde do ta shpëtosh;
As hija e vdekjes ty s'ka për t'u qas
Me dritë përjetësie do të rrosh.
Sa rron njeriu a sa shikon një sy
Aq rron ky varg të japë jetë për ty.

Uilljam SHEKSPIR

18 tetor 2007

«le temps du mal» [ou «parenthèse automno-hivernale»]

il fait froid, trop froid dans ma vie

la météo ne prévoit que des nuages
et le vent n'apporte que des feuilles mortes
qui frappent à ma porte
comme des anges du mal
venus pour me ravir
et pour m'élever au sommet des arbres
(vêtus en décolleté)
pour ensuite me laisser tomber
sur le sol couvert de gel
sur les feuilles désespérées
sur les branches cassées
des arbres ébarbés

il fait froid, trop froid dans ma vie

la déprime et la rosée (elle-même gelée) me trouvent éveillé
nu et sensible
(vulnérable même!)
à ce froid hivernal venu trop vite
à cette froideur peu amicale
tombée trop épaisse
bien avant la neige
bien avant la bruine gelée
des matinées de décembre
à qui manque déjà
ce froid tombé sur moi

il fait froid, trop froid dans ma vie

17 tetor 2007

«à une voix qui m'est familière»

a familiar voice in a sombre day
is the sun that crisps the fallen leaves
and reddens them like embers
of a great fire

a familiar voice in a sombre day
is the rainbow of joy arched in the sky
colouring an ashen day
slumbering uneasily

a familiar voice in a sombre day
is the pleasant memory of a friend and face
entering a hopeless scene
in an act of life

14 tetor 2007

«avec trois mots comme trois pas de tango»

avec trois mots
comme trois pas de tango
tu fus là comme autrefois

përhape vetminë e natës
dhe shpejt m'u kthye
i mallkuari frymëzim

sa s'e doja, aq e prisja:
një poezi e pambaruar
prej ditësh më grishte me shpoti
por ti...
me tri fjalë që pata ëndërruar
dhe kurrë s't'i tha dot goja
vargut të saj të parë
i dhe ironi:

tu n'es plus dans mes rêves

[ou bien... je ne rêve plus]

04 tetor 2007

«Dollia e penduar»

dua ta ngre një dolli
për të shkuara, të harruara
për fytyra të vjetra
të pandryshuara
që sot harrohen

dua ta ngre një dolli
për librin e të kaluarës
me qoshe të grisura
që sot mbetet hi

për librin e pashkruar të së ardhmes
ku boja ngurron të derdhet
dhe në u derdhtë
në fletë u zbardhtë
se s'do të dua të ardhme
në u shkruajttë
me dorë që do të dridhet
me shkronja që sytë s'i ndajnë
me njerëz që pranë s'do të më mbajnë

nuk dua as vite
të harruara pa u jetuar
apo plot jetuar dhe mandej harruar
se koha atë do të sjellë
dhe dollia do të jetë
me gotë boshe
se dora do të dridhet
sa verën si vrer do ta vjellë


(siç duket s'e mendova shumë dollinë
ndaj ulni gotat se përmbysa timen
më lini të ec me këmbët zvarrë
dhe rruga ime le të mbetet tabula rasa)

02 tetor 2007

«Vetmia»


Më plak mërzitja
që vetmia më sjell,
përbuzja, urrejtja
të gjith senset m'i mbështjell
që kam shumë anmiq
të liq
në këto sende pa shpirt.
Nuk flasin.
As sy s'kanë.
Po mue më bahet
se aty janë
vetëm që të më plasin
zemrën.
Së paku, të më shajnë:
— I mallkuem!
Së paku, të më tallin:
— I uruem!
Së paku, të më këndojnë:
— I yni zot!
Ose të më thonë:
— Jeton kot!
Të flasin, të flasin se fjalë due
në kët vetmi me ndigjue.
Ose të më tregojnë historinë
e tyne, autobiografinë;
ndosht' aty do gjej gjasim
me jetën teme pa tingllim
që në vetmi po e kaloj —
dhe s'po dij a rroj e s'rroj.
Sendet heshtin. — Sa të pamëshirë!
Më bajnë dhe mue të hesht me pahirë,
pse gojë s'kanë
dhe nuk flasin,
aty janë
vetëm të më plasin
zemrën teme që po vuen
dhe në mërzi vetveten truen.

MIGJENI

01 tetor 2007

«portreti»


portretin e nisa në kanavacë të bardhë
por sfondi shpejt iu nxi

errësirën e paanë e preu tek-tuk
brisku i penelit të bardhë
që tregon përvijimet

bashkohen dy pika.. tre... katër....
këtu duhet vizore
aty vija harkohet
herë dridhet e derdhet
herë hidhet e shtrihet
pa shfaqet dhe rritet
pa zhduket dhe humbet
(si nata në ditë
si dashuritë)

veç...

në natën e kanavacës
zbardhëlloj e mbetem unë
anije pa port
dhe far i vetvetes

«bukë e kripë e vaj»


i mbushur jam me brengë
dhe për brengën e vërtetë
lot nuk derdh dot sot
ndaj endem i pashpresë
në pusin e pashterë të jetës
që pikë dritë nuk sjell
që pikë ujë s'më lë të derdh

kërkoj dhe ujin ta bëj vaj
të vajtoj ç'ka humbur, ç'humbet çdo çast
me dënesë pastaj të qaj
si foshnja e qortuar sipari
si prekur prej plagës lënduar nga malli
dhe në rrjedha lotësh të gjej
pak kripë
të shkoj pastaj të lyp bukë
të rroj me bukë e kripë
të ngjyer me pak vaj
prej brengës që rritet në shtrëngim
prej ditëve që treten në harrim