«Na ishte dy herë Berisha»

Egërsimi shtazarak i Sali Berishës në këtë fundmarsi të vitit 2007, ndaj medias së pavarur, po aq sa është një kërcënim real, që vjen nga pinjolli i fundit komunist i Ballkanit, akoma me pushtet nëpër këmbë, është edhe paralajmërim i fuqishëm i fundit të tij të pashmangshëm. Për së dyti, njësoj si në 1997-ën! Ka disa gjëra që Berisha pati "fatin" t‘i kryejë dy herë, përfshirë kryesoren, ardhjen në pushtet. I shpallur si një nga dhjetë armiqtë më të mëdhenj të medias së lirë në botë, Kryeministri shqiptar tani në fund të karrierës së tij, thjesht po mbron medaljen e tij të zezë, të fituar me aq shumë mund, shkopinj gome, djegie dhe arrestime të dikurshme. Sot në pamundësi për t‘i realizuar pikë për pikë, po përdor gojën e tij të ligë, duke njollosur të vetmin pushtet të përparuar dhe që rrok standardet evropiane në Shqipëri. Ai nuk mund ta pranojë që media e pavarur shqiptare, duke denoncuar paaftësinë e tij për të qeverisur, korrupsionin që ka mbërthyer ministrat që mban në krah dhe të tjerë vegla të administratës, media që pasqyroi me transparencë humbjen e tij të madhe më 18 shkurt, të cilësohet pozitivisht nga bota dhe të jetë më e dashur për popullin sesa vetë diktatori. Sipas logjikës së tij, ajo duhet të ishte një vegël e tij, që t‘i shërbente me pathos bëmave idioteske të një Kryeministri qesharak, që nuk duhet marrë dhe aq me të qeshur. Ai e di mirë fuqinë dhe pushtetin e medias, e ka provuar njëherë dhe tani thjesht po kërkon të vërtetojë aksiomën sipas së cilës, historia përsërit vetveten. Kjo është arsyeja që ashtu si dikur dhe sot, më tepër sesa opozitën e vendit, ai sheh si armike kryesore median e pavarur. Sulmi i tij është po aq ordiner sa ato kohë, veçse ka ndërruar epitetet në përshtatje me situatën. Atëherë gazetarët që guxuan kritikuan Berishën dhe i nxorën bojën karakterit të tij prej diktatori, u quajtën kriminelë dhe të lidhur me bandat. Sepse ishte kohë kriminelësh, ishte kohë kontrabande nafte, ishte kohë parash të pista piramidale. Por që bëhej dhe organizohej nga vetë ish-presidenti, i cili ka vetinë e tij të patjetërsueshme që mëkatet e veta t‘ia kalojë kundërshtarit. Kundërshtar, që dje, sot dhe përgjithmonë për një karakter si Berisha, quhet: Fjala e Lirë. Sot ata që guxojnë nxjerrin në pah paaftësinë e Kryeministrit, por mbi të gjitha korrupsionin e administratës dhe njerëzve që ai mban në krah, quhen mafiozë dhe hanxharë të mafies. Sepse ky është trendi i kohës, ose më saktë është trendi i humbur i Berishës. Ky ishte kali i tij i fitores së 3 korrikut, kjo ishte miniera e tij e arit, që bën sikur nuk e kupton se i ka ikur nga duart. Nervozizmi dhe hakërrimi i tij ndaj medias, tregon në fakt se ai ka kuptuar, që media ia ka hequr nga dora këtë armë hipokrite, që e përdor keq vetëm ndaj armiqve personalë të momentit.

Përmes medias, shoqëria shqiptare pati rastin të shihte se ky Kryeministër nuk është aq qibar dhe i ndershëm sa dukej, dhe këtu nuk e kemi fjalën te milionat e vajzës së tij. Por te fakti se lufta e tij ndaj korrupsionit ishte fund e krye demagogji, dhe se ajo i shërben vetëm për të përgojuar ata që e pengojnë. I shërbeu për një farë kohe për t‘u hedhur hi syve të botës, se ky njeri që çirrej kundra korrupsionit, e ka seriozisht. Dhe bota të jep disa pikë nëpër raporte, sa për të vlerësuar përpjekjen. Por kur sheh se jo vetëm s‘ka asnjë rezultat konkret, madje situata është përkeqësuar, të vë notën që të takon. Notë që rrezikon seriozisht mbretërimin e dytë të Sali Berishës. Në pamundësi për të quajtur mafiozë Grunet apo Oli Rehn, kusuret e një Kryeministri të çakorduar tashmë, po i ha media e pavarur.

Njeriu që u mburr me të madhe se nuk do ketë gjyqe për gazetarë, sapo ka njollosur gjithë median shqiptare me damkën e mafies. Që është jo vetëm një epitet i shëmtuar, por i dalë nga goja e Kryeministrit, të bën të mendohesh se ç‘do t‘i presë "mafiozët" e pavarur të fjalës së lirë nesër... Sikur Presidenti të zgjidhet largqoftë nga Berisha, dhe bashkë me të edhe prokurori. Pastaj ai do kalërojë i lirë në një botë siç e ka ëndërruar, mbushur me "Gazidede" dhe gjeneralë nëpër Tiranë, me media kokulur dhe opozitë të çoroditur.

Sali Berisha është i pari dhe kryesori fajtor për prishjen e raportit media-politikë në Shqipëri, sipas frymës së të cilit, politika ka të drejtë të gjykojë dhe akuzojë median dhe trajtojë atë njësoj si kundërshtar politik, njësoj si konkurrent për pushtet. Por pushtetet janë të ndara dhe ky i medias, do apo nuk do Berisha, qëndron mbi politikën. Është ky pushtet që gjykon qeverinë, Kryeministrin, Parlamentin dhe politikën në tërësi. E anasjella është një handikap, është një rrëshqitje nga shinat e demokracisë dhe po t‘i vësh në ballë fytyrën e Berishës, është komunizëm totalitar. Në plan të përgjithshëm nuk kemi pse shqetësohemi. Kur nuk ia doli dot në mars të vitit 1997, kur media kishte veç pasionin, por jo mundësinë dhe teknologjinë e sotme, sigurisht që tani beteja e fundit e Sali Berishës me fjalën e lirë, është një betejë e humbur për të. Është vetëm histerizëm i një politikani që nuk e ka tokën fort të qëndrueshme nën këmbët e tij.

Ai sapo ka dalë nga një palë zgjedhje, që jo vetëm i humbi brenda territorit të Shqipërisë, por i humbi dhe në sytë e botës. Ato u quajtën pa standarde dhe e vetmja gjë për t‘u përshëndetur ishin mediat. Këtë konkurrent të ri, jashtë kontrollit dhe duarve të tij, të lartësuar pa lejen e tij, por me "kontributin" e tij për gafat e shumta në qeverisje, Berisha nuk e gëlltit dot. Me siguri ka dashur të thyejë ekranin tek ka parë pasqyrimin e procesit zgjedhor apo komentet e hapura, të lira dhe të guximshme të analistëve. Nuk është skuqur aspak tek kapej Poni duke fotokopjuar, por është egërsuar me median pse e kapi me presh në duar. Ashtu sikur kapen çdo ditë, ministra dhe punonjës të administratës së tij nëpër dogana e tatime. Media sot ka rrëzuar kokëposhtë luftën e Berishës kundra korrupsionit dhe ka treguar çdo ditë se jo vetëm është një luftë që ai nuk di ta bëjë, por as që ka dëshirë ta bëjë. Administrata shqiptare sot, sipas sondazheve të botës, është totalisht e korruptuar. Ai që vuri dhe ca numra telefonikë antikorrupsion, madje iu përgjigj dhe vetë ankesave të qytetarëve, tani as që i bëhet vonë, kur në kamera të gjalla na vijnë pamjet e hajdutëve të tij të vegjël e të mëdhenj. Të cilët, pasi kanë mbushur bankat dhe ngritur vilat me para të pahijshme e të padeklaruara, bëjnë presion të hapur ndaj kompanive mediatike. Presion që e bën hapur dhe vetë Kryeministri. Fajtori për të është media që kap hajdutët, jo hajdutët e veshur apo jo me imunitet që i rrinë në krah.

Kali i korrupsionit është për armiqtë e tij, kundërshtarë politikë dhe mediatikë, të cilët i duken si pengues në fundin e karrierës së tij. Me gjithë denoncimet e shumta në media për ministra që i rrinë në krah Berishës apo drejtues tatimorë, megjithëse raste fare flagrante të kapura mat me dokumente, Kryeministri jo vetëm nuk bëzan, por gjen pikërisht momentin t‘i sulet medias. Ndodh dhe në vende të tjera në botë që të fajësohet media për pasqyrimin e situatave të ndryshme, por të guxosh ta quash media-mafia, duke qenë Kryeministër i vendit ku lëvron kjo media, këtë vetëm Berisha mund ta bëjë. Asnjë nga akuzat që ka hedhur për kundërshtarët e tij politikë nuk është vërtetuar, ato për Fatos Nanon për shembull, u gëlltitën me një shtrëngim duarsh. Nuk pritet të vërtetojë gjë për mediat, por përçart siç është, e sheh median si armikun më të fuqishëm, ashtu si dikur. Duke iu vërsulur asaj, s‘bën gjë tjetër veçse përgatit fundin e tij të shpejtë, që s‘ka si të jetë ndryshe, veçse i turpshëm. Megjithatë, duhet përmendur se demagogjia që përdori atëherë kundra "Koha Jonë", në një farë mënyre e ka bërë efektin e saj. Ka një pjesë të popullsisë, sado minimale që besoi te Berisha. Bile ka dhe politikanë që të infektuar nga ai, akoma mendojnë se 20 gazetarë të lirë të atij shtypi revolucionar, futën në makth Shqipërinë. Ky është dëmi psikologjik që i bën Berisha medias. Sot me siguri ka njerëz që kanë ngritur veshët, ose janë bërë mosbesues dhe fillojnë arsyetojnë, kush është mafioz në media, e kush jo. Sa më e madhe një gënjeshtër dhe sa më gjatë të tregohet ajo, aq më shumë mbetet prej saj. Ndaj kjo është një arsye, që duhet të shqetësohemi dhe të ndalim gojën e shthurur të një Kryeministri në fazën e fundit të karrierës së tij të çmendur. Nuk ka pikë dyshimi që Berisha nuk ka ndryshuar, ka kohë që e ka treguar këtë, qysh pas 3 korrikut. Ndaj këto sulme të shpifura ndaj medias nuk të habisin shumë, vetëm vërtetojnë karakterin e tij prej diktatori.

Handikapi që shoqëron politikën dhe shoqërinë shqiptare në tërësi është i njohur tashmë. Quhet: mosndëshkim i mëkatarëve. Sot flitet për fajdet dhe gazetat apo emision-bërësit janë vënë në garë për të treguar kush e kush, sa më shumë para të zbuluara a të fshehura. E njëjtë me garën e viteve 1996-1997, ku po media ishte në garë për të treguar shifrat e larta të përqindjeve, me bekimin e këtij Kryeministri të sotëm. Duke mos u ndëshkuar fajdexhinjtë e asaj kohe, nuk u ndëshkua as katrahura e luftës civile të 1997-ës, të cilat kanë lidhje gjaku me njëra-tjetrën. Kjo është arsyeja që kemi sot Berishën në krye dhe si rrjedhojë, pa habi, por me plot keqardhje, na duhet veç të themi: Na ishte dy herë Berisha....

marrë nga gazeta Shqip, 31 mars 2007

La blague

C'est un chien qui rencontre un crocodile.
Le crocodile dit au chien:
—Salut, sac à puces!

Et le chien lui répond:
—Salut, sac à main!

DirectSoir, vendredi 30 mars 2006

Mbresa

Dikush nga ju vendosi një video në «facebook» para disa ditësh. Ishte një video e thjeshtë me cilësi edhe më të thjeshtë (madje, që lë për të dëshiruar), por që, për arsye të ndryshme, më la mbresa të thella dhe vërtetoi edhe një herë madhështinë e Artistes së Popullit Vaçe Zela.

Videoja në fjalë ishte pikërisht një këngë e saj e titulluar «Zunë fushat drithërojnë», e kënduar me vëllanë e saj, Hysni Zela. Mbresat që më la vijojnë më poshtë:

E para:
Drejtuesja e Festivalit Folklorik të Gjirokastrës, Zerina Kuke, asokohe drejtuesja më në zë e RTSH-së, ishte veshur me kostum popullor. Nuk e di si janë veshur drejtueset në festivalet e viteve të fundit, por fakti që një drejtuese aq e njohur u vesh aq thjeshtë dhe nderoi një kostum popullor më bëri përshtypje.

E dyta:
Ka të bëjë përsëri me Zerina Kuken (Z. K.). Ndonëse drejtuese e zonja dhe plot talent, duket se në drejtimin e saj ka diçka që s'e lejon ta shprehë atë talent në tërësi. Sot dihet se kjo rrjedh prej udhëzimeve të rrepta që u jepeshin artistëve të asaj kohe për të zbatuar protokollin e vendosur nga Partia.

E treta:
Kur Z. K. tha emrin e Vaçe Zelës plasi duartrokitja në kalanë e Gjirokastrës. Pa e zgjatur, u preka.

E katërta:
Vaçe Zela ishte padyshim këngëtarja më e njohur e Shqipërisë, jo vetëm në atë kohë, por mbetet e tillë edhe sot e kësaj dite. Këtë gjë jam i bindur se ajo e dinte. Megjithatë, para se të fillonte këngën ajo nuk hyri me bujë në skenë (d.m.th. t'ua bënte shikuesve me dorë, të jepte të puthura, etj.) dhe, pasi e mbaroi atë, doli nga skena po aq pa zhurmë sa hyri. Thjeshtësi.

E pesta:
Vaçe Zela ishte më trupvogël nga sa e mendoja, çka e bën zërin e saj më mahnitës.

E gjashta:
Zëri i saj buçet pa mund. Kur dikush e ka zërin të fuqishëm, edhe sot i thonë se e ka si të Vaçe Zelës. Teksa e ndoqa me vëmendje, vura re se zëri i saj, ndonëse i fuqishëm, dilte pa mund, pa asnjë sforcim, pa asnjë lëvizje për të nxjerrë me zor ajrin nga mushkëritë e saj. Dhunti e vërtetë.

E shtata:
Hysni Zela ka zë të bukur dhe që shkonte për bukuri me atë të Vaçes. Nga vëllazëria mes tyre, vallë?

E teta:
Tema e këngës nuk më befasoi. Shumë këngë popullore u krijuan gjatë edhe pas luftës së fundit botërore dhe morën detyrimisht ngjyrime politike. Pavarësisht nga këto ngjyrime, cilësia e tyre artistike ishte e lartë. Megjithatë, jam kureshtar të di se ç'përqindje e këngëve që këndoheshin në festivalet folklorike ishin me përmbajtje për Partinë.

E nënta:
Partia ishte me fat që fjala «Parti» rimon me fjalë si «Shqipëri», «lumturi», etj., pasi në këngë lidhej drejtpërdrejt me to duke përforcuar propagandën partiake të kohës.

E dhjeta:
Çuditem me veten që vendosa të shkruaja për këtë, pasi mbresat nuk kam qejf t'i rendit kështu për botën, por edhe sepse e di se s'do ta lexojë njeri. Ndoshta kjo e fundit më bindi ta shkruaja dhe këtë shënim.

Shkëputje nga përkthimi

Me të m'u zgjuar vëmendja, nuk e pata të vështirë të kuptoja se kisha armiq. Si fillim në punë, pastaj në jetën time të përditshme. Disave u kisha bërë të mira, ndërsa disa të tjerëve duhet t'u kisha bërë të mira. E gjithë kjo, me pak fjalë, ishte në rendin e jetës dhe e kuptova pa shumë brengë. Por, nga ana tjetër, e pata më të vështirë dhe të dhimbshme të pranoja që kisha armiq në mes të njerëzve që mezi njihja ose që s'i njihja fare. Me çiltërsinë time për të cilën ju dhashë shembuj më parë kisha menduar gjithmonë se ata që s'më njihnin do të më kishin dashur po të kishin marrë mundimin të shoqëroheshin me mua. Por ja që s'qenkësh kështu! Ndesha shumë armiqësi, sidomos mes atyre që më njihnin vetëm prej së largu dhe që unë s'i njihja as vetë. Afërmendsh, dyshonin se bëja jetë të plotë dhe se e kisha lëshuar veten në dorë të lumturisë: kjo është e pafalshme! Petku i suksesit, kur vishet në një farë mënyre, tërbon edhe një gomar. Nga ana tjetër, jeta ime ishte e mbushur deng dhe, në mungesë kohe, kisha larguar shumë qasje. Për të njëjtën arsye, më pas i harroja dhe këto largime. Por këto qasje m'i kishin bërë njerëz që s'e kishin jetën të plotë dhe, po për të njëjtën arsye, i mbanin mend largimet e mia.

Të marrim një shembull të vetëm për t'ju treguar se si qëndronte puna: kur i bëja njehsimet në fund, gratë më kushtonin shtrenjtë. Kohën që u kushtoja atyre nuk mund t'ua caktoja burrave, që, nga ana e tyre, nuk ma falnin gjithmonë. Si i dilet që këtej? Njerëzia ta falin lumturinë dhe arritjet e tua vetëm po të pranosh t'i ndash bujarisht me ta. Por, për të qenë i lumtur, njeriu s'duhet të merret shumë me të tjerët sepse atëherë mbyllen shtigjet dhe mbetet ose i lumtur dhe i gjykuar, ose i falur dhe i mjeruar. Në rastin tim padrejtësia ishte më e rëndë: unë qeshë dënuar për faje të vjetra. Kisha jetuar gjatë me zhgënjimin se kisha pëlqimin e përgjithshëm mes njerëzve kur, në të vërtetë, gjykimet, shigjetat dhe qesënditë nguleshin tek unë teksa rrija i pavëmendshëm dhe buzagaz. Që në ditën kur u lajmërova m'u rikthye mendjekthjelltësia. Varrat m'u hapën të gjitha njëherësh dhe i humba fuqitë me gjithsej. Atëherë tërë gjithësia zuri të qeshte me mua.

Rënia, Alber KAMY

«Modesti, e shkreta ti!»

Dikur, para shumë vitesh, kam lexuar në një fjalor të gjuhës frënge se manushaqja konsiderohet si simbol i modestisë. Ndoshta... sepse mbin pyjeve e lëndinave dhe nuk bie në sy. Ndoshta sepse çel lule të vogla. Ndoshta sepse është lulja e të varfërve, për të cilët trëndafilat apo orkidetë janë tepër të shtrenjta.Nga ana tjetër, sot vë re përherë e më shumë se politikanët tanë janë, kush më shumë e kush më pak, alergjikë ndaj modestisë. Meqë para disa ditësh ishte Dita ndërkombëtare e Gruas, jam i sigurt se asnjëri prej tyre nuk i ka dhuruar bashkëshortes, së fejuarës, së dashurës apo partneres ndonjë tufë me manushaqe pylli apo lëndine (tani është pikërisht koha që çel kjo lule). Sigurisht, jam gati 100 për qind i bindur se asnjëri prej tyre nuk e di vlerën simbolike që frëngjtë i veshin manushaqes, sepse, po ta dinin, do t’i shihnim të vishnin ndonjëherë një këmishë ose të paktën të vinin një kravatë bojëmanushaqe.
Këtë bindje ma përforcoi para dy-tri ditësh edhe një intervistë marrë në një kanal televiziv të njohur nga një gazetar i njohur një politikani edhe më të njohur të një partie tejet të njohur. Politikani në fjalë sapo kishte botuar një libër, ku shfaqet si aktor ngjarjesh historike me rëndësi për Shqipërinë postkomuniste. Jam i mendimit se, edhe po të mos jetë dakord me interpretimin e këtyre ngjarjeve, lexuesi duhet ta përgëzoi autorin sepse sjell një dëshmi historike. Madje, protagonistët e tjerë të të njëjtave ngjarje duhet të dalin nga heshtja e tyre për sjellë edhe ata dëshminë e tyre, qoftë edhe të ndryshme apo të kundërt me atë të autorit në fjalë.
Gjithsesi, le të kthehemi te “modestia”. Gazetari i bëri personazhit tonë jo pak pyetje. Për të qenë i sinqertë me lexuesin, më duhet të pranoj se tri-katër herë mbeta pa mend nga mungesa e theksuar e modestisë së politikanit autor. Si mund të thotë njeriu, sidomos ai që mëton t’i përkasë sferës intelektuale, pa ngurruar një grimë: “Këtë e shpjegoj shumë bukur në librin tim” ose “Kjo shpjegohet shumë bukur në librin tim”? Kam lexuar jo pak libra autorësh shqiptarë apo të huaj me analiza politike, me kujtime apo mbresa, por kurrë nuk kam hasur në to shprehje të tilla pa pikë modestie. Kam ndjekur, në radio apo në televizor, emisione me filozofë, shkrimtarë, sociologë, analistë e opinionistë vendës apo të huaj, me famë ose gjysmë fame, të djathtë apo të majtë, republikanë apo monarkistë, ateistë, agnostikë apo fetarë, hetero, homo, bi ose transseksualë, por asnjëherë nuk kam dëgjuar nga goja e tyre shprehje të zhveshura nga petku i modestisë. Kurrë nuk e kam parë modestinë të flaket kështu jashtë çdo mode jo vetëm politike, jo vetëm intelektuale, por edhe thjesht njerëzore. Çka është përnjëmend për të vënë kujën. Modesti, e shkreta ti!
Unë do t’i sugjeroja politikanit tonë të nënkuptuar (dhe jo vetëm atij) që, nëse nuk ia di mirë kuptimin kësaj fjale me prejardhje të huaj, le të hapë “Fjalorin e shqipes së sotme”. Atje do të shohë që ajo shpjegohet me sinonimin “thjeshtësi”. Do t’i saktësoja gjithashtu se këtë thjeshtësi ai (dhe jo vetëm ai) duhet t’ia imponojë vetes nëse vërtet dëshiron të jetë i besueshëm në sytë e shqiptarëve brenda e jashtë vendit ditën kur Historia e paparashikueshme, gati e lajthitur, e këtij vendi, e këtij populli, mund ta verë në majë ose pranë majës së piramidës shtetërore.
Më konkretisht, do t’i sugjeroja atij (dhe jo vetëm atij) të jetonte herë pas here në mënyrë më modeste, për shembull, të ecte paksa në këmbë apo me biçikletë, sigurisht i veshur tebdil, jo vetëm në qendër, por edhe në periferi të Tiranës, jo vetëm qyteteve, por edhe fshatrave (kjo do t’i bënte mirë edhe për të humbur ndonjë kile të tepërt), të hante drekë në ndonjë gjellëtore modeste, të pinte një kafe në ndonjë lokal modest, të urinonte në ndonjë nevojtore publike modeste etj., etj., në mënyrë që të shihte më konkretisht në ç’kushte modeste jetojnë shqiptarët.
Ah sikur presidenti i Republikës, kryeministri, ministrat e deputetët e djeshëm, të sotëm dhe të nesërm të mund të ndiqnin (po jo sa për sy e faqe, sa për demagogji) shembullin e shkëlqyer të politikanit tonë të veshur tebdil e të rifitonin modestinë e humbur prej kohësh! Atëherë atyre do t’u lindte vetvetiu dëshira e papërmbajtshme për t’u veshur me pallto, kostume, jelekë, këmisha, kravata, kanotiere, mbathje (në dimër benevrekë), çorape e këpucë bojëmanushaqe. Madje edhe prezervativët do t’i zgjidhnin po në këtë ngjyrë simbol të modestisë. Dhe punët do të ecnin shumë më mirë në Shqipëri, qofshin të djathtët apo të majtët në pushtet, pak rëndësi ka: Në fund të fundit (dhe për këtë mund të pyesni piktorët), a nuk është ngjyra manushaqe një përzierje blu me rozë?

Edmond TUPJA

marrë nga gazeta Panorama

«fillim dite»

agimi i herët
qielli i kaltër
moti i hapur
dielli rrezeplotë

sot më gjetën

me fytyrë të ngrysur
me shprehje të vranët
me vetulla të vrenjtura
me sy të muzgët

ndaj më duket vetja

si antitezë e ditës
si paradoks i kohës
si ironi e dritës
si zvetënim i jetës...

...ec e fillo këtë ditë

«vrojtime herët në pranverë» [ose «moti & njerëzia»]

perëndimi i diellit sot
ishte më i remtë se dje
fuqitë e tij të përtërira
premtojnë se s'ka më shira
se në vendin që ka zënë atje
do të ngrohë si nga mot

pa dhe era u kthye në puhi
shpërthyen sythet në bisk
drurët zunë të çelen kush më parë
sa dhe djaloshi që shëtit me kitarë
e me vajzën e ka pisk
sot gëzon se s'ka më stuhi

ashtu dhe unë përdëllehem
tek shoh të shfaqet dhe njerëzia
e të zihen dorë-për-dore
ndaj me sy orë-pas-ore
i ndjek e s'më pushton mërzia
se prej tyre ngazëllehem

7 Marsi

Gëzuar të gjithëve 7 Marsin!

Ndoshta mes jush ka arsimtarë ose arsimtare në kalitje e sipër (fus dhe veten në këtë kallëp) dhe urimet ju vijnë më pranë.

Ju kujtoj gjithashtu të uroni mësuesit tuaj dhe gjithë të afërmit arsimtarë për këtë ditë!

Gjithë të mirat!

S

«Orvatja e përnatshme»

Rri shtrirë,

prej pritjes sfilitur,
prej ditës rraskapitur.
prej natës drobitur,

me sy të pulitur,
me mendjen tronditur.
me buzët shkolitur
(diç duan të thonë pëshpëritur),

kjo zemër e kalitur
kërkon t'i vish e s'vjen fanitur,
ndaj mbetet e venitur,
me ndjenjë të goditur.

Ma le prehjen tej vërvitur,
ndaj, ndonëse i kapitur,
sytë do mbeten përpëlitur,
sonte s'kanë për t'u kopsitur.

«Trishtimi»

Po iki me trishtim i zhgënjyer nga miqtë
E mbylla dhe derën që rrinte e hapur
Për lajkatarët, për rrenacakët e smirëzinjtë
Që shtireshin engjëj të dashur.

Ku vete s'e di, veç s'dua të kthehem
Sërishmë në rrenat e jetës
Diku në një skaj të largët do prehem
me qafën e futur në jakën gri të xhaketës.

Dritëro AGOLLI

«përgjigje botës» [ose «përpjekje e dështuar harrimi»]

shumëkush më pyet për ty
dhe përgjigjem pa një pa dy
se ti nuk ekziston
dhe tjetri e beson

s'u them se të desha dimër e verë
por ti s'më deshe asnjëherë
se ato net që na bashkuan
sot ikën, teje u harruan

s'u them se më qëndron larguar
me dashurinë mes nesh mërguar
se gjete lumturi pa mund
dhe unë pa ty askund

të desha vërtet dhe prapë të dua
të zgjasë kaq dashuria e parë thua,
kur vitesh të mendoj
kur mendjes s'të largoj?

mos mendo më për mua, as unë për ty
sot kuptoj se s'do të jemi kurrë të dy
ndaj të uroj mirësinë
tek grish vetë qetësinë

(më fal që këto fjalë u thanë
kështu them se s'të kam pranë
flas kot se netëve kam zjarr
e me këto fjalë veten pak marr)

«kujtim para gjumit» [ose «kujtimi që do të më zgjojë»]

një kujtim po më vjen në mendje
je ti
kërkoj ta afroj, ta mbaj me ëndje
disi

e marr dhe e ul përballë
ai rri
pyes veten, «më kujton dhe ti vallë?»
nuk di

pa zë e marr kujtimin në krahë
siç di
ku erë largimi të mos e rrahë
as shi

ashtu mbetemi të dy tok
përbri
i kërkoj të më bëhet shok
tani

se ty s'të kam në këtë natë
ah, ti!
që kur ti dhe dashuria më latë
kaq zi

po bëhet vonë, është natë e errët
çudi
thotë kujtimi: «të zgjoj nesër herët
ndaj fli»