«Lule mbi varr» [ose «Demain dès l'aube»]

Menatë, nesër kur të zbardhet fush' e shkretë,
Do nisem. Se më pret, e di që jam vonuar;
Do shkonj nga pylli dhe mali i përpjetë;
Më tepër s'mund të pres lark teje i mërguar.

Do të bares me sytë në kujtimet kridhur
Pa par' asgjë, pa ndjer' asnjë shamatë;
I vetëm, i panjohur, krrusur, duarlidhur,
Vrerosur, edhe dita do të bëhet natë.

S'kam për të par' as perëndimin ar e zjarr
As lundrat me pëlhura tutje në luginë,
Dhe kur t'arrinj, më gjunjë do të vë mi varr
Një tufë lule borsilok e trëndelinë.

Viktor HYGO


Shqipëroi Fan S. NOLI. Botuar për herë të parë në gazetën «Dielli», 11 janar 1961, nën pseudonimin Namik NAMAZI.


[Origjinali:

Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.

Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.

Victor HUGO]

«Gusht e gunë»

Erdhi gushti
dhe gunën e kërkoi
lëkura e holluar
nga djersa verore.

E lypi pastaj
dhe shpirti që s'ekziston
të ngrohet
në ftohtësinë që e rrethon.

«Tingëllima LXI»

Ti do që nuri yt hapur t'më mbajë
Të rëndat qepalla netëve plot mall?
Ti uron që vegimet t'm'i shpërndajë
Hija jote që dritn' e syve më tall?
Mos vallë shpirtin tënd dërgon prej teje,
Së largu t'u hyjë bëmave t'mia,
Q'orë kote, turp të nxjerrë prej meje,
Arsyen, thelbin ku lind xhelozia?
O, jo! Dashuria jote ka një fund:
Është e imja që më zgjon këtë rast;
Vetë e imja që prehjen time mund,
Për hirin tënd të bëjë rojë çdo çast.
Ty të ruaj ndërsa zgjohesh tjetërkund,
Larg prej meje, ku një tjetër të përkund.

Uilljam SHEKSPIR

SHËNIM: Për herë të parë bëra një përkthim poetik (jo fjalë-për-fjalë) dhe vendosa ta nis me tingëllimën time të parapëlqyer të Shekspirit. U mundova të ruaja formën e rimës dhe kuptimet e vargjeve të pacënuara.

[Origjinali:

Is it thy will thy image should keep open
My heavy eyelids to the weary night?
Dost thou desire my slumbers should be broken,
While shadows, like to thee, do mock my sight?
Is it thy spirit thou send'st from thee
So far from home, into my deeds to pry,
To find out shames and idle hours in me,
The scope and tenour of thy jealousy?
O, no! Thy love, though much, is not so great:
It is my love that keeps mine eye awake;
Mine own true love that doth my rest defeat,
To play the watchman ever for thy sake:
For thee watch I whilst thou dost wake elsewhere,
From me far off, with others all too near.

William SHAKESPEARE]

«Shokut artist që njoha një jetë të shkuar»

Kemi shekuj që njihemi, unë e ti;
pesëdhjetë Papë më parë na bashkoi arti ynë.
Por s'e di pse sot ti larg më rri,
pse shoqërinë tonë sa shumë e pështynë.

Të kujtohen të rejat që ndanim si hurmat
dhe besnikëria që lidhëm një herë në pyll;
mbrëmjet e kandilta kur numëronim zhurmat,
kur përmbi krye na rrezatonte një yll?

Një natë të vakët ra ylli e u shua,
një mëngjes i vllagët larg e degdisi;
në zagushinë e mesditës shoqëria u harrua
në perëndimin e mugët harrimi nisi.

Ti rron e lulëzon sot mes hynjish,
unë humb e mbetem sot pa kënd;
Ti rron e mbretëron mes mbretërish
unë humb e të kërkoj anekënd.

Për shoqërinë dhe fshehtësinë që vuan,
për tisin që endi arti shekullor,
sot unë pres e s'humb toruan,
si ty kërkoj të rroj: mes yjve madhështor!

«vargje ujore»

e shtrydh temën e dashurisë
si shakullin në shkretëtirë
për të nxjerrë dy currila vargje

kërkoj të më rrëshqasin lehtas mbi gjuhë
si orteku i mekur i dëborës së parë
për të shuar zjarrin që digjet diku

ëndërroj më kot për përrenj të shteruar në shkrepa
si kandrra mjerane ditëshkurtra
që jetën e shuajnë para etjes

rrokullisem dhe unë si guri në lumë
nën rrjedhën mihëse të ndjenjave
kërkoj më kot ta zbus relievin
të bëhem shok me valën e marrosur
t'ia kthej dhe vrullin në ledhatim

«Kundërshtarëve të mi»

Ju aq baltë po hidhni mbi mua
Sa në baltën që kam përmbi trup
Mund të mbijë një dardhë a një ftua
Një korije e madhe me dushk.

Në korije dhe dru mund të mbani
Mund të shkoni për gjah me langonj
Mund të ngjiti në pemë të hani
Po të doni dhe dardha dhe ftonj.

Balta ngrihet mbi mua e pasur
Sa mbi baltën korija bleron...
Trupin tim ma bleruat pa dashur
Dhe ma bëtë vërtet plantacion.

Dritëro AGOLLI

Vendimmarrje

Vendosa të shkruaj një libër me stilin e librit Sikur t'isha djalë të Haki STËRMILLIT.  

Nuk e di nëse do t'ia dal mbanë, nuk e di nëse në këto çaste po flet zelli që kam pasur për librat kohët e fundit, por besoj se ka ardhur koha ta lag edhe unë penën me atë bojë.  Shpresoj ta kem këtë mendim edhe nesër në mëngjes.  Besoj se po, pasi ka disa ditë që po e ripërtyp këtë mendim në mendje.  

Do të mundohem të pasqyroj ecurinë e punës këtu, pa nxjerrë të fshehtat e librit, padyshim....

«Ti me sy të zinj!»

O moj ti me sy të zij,
     Q'i ke flokët porsi ar,
     Eja mezin të ta marr;
Se po s'ardhe do t'të vij!

O moj ti me sy të zij,
     Q'i ke buzët si qershi,
     Falma dorën e mos rri;
Se po s'ardhe do t'të vij!

O moj ti me sy të zij,
     Me vështrimet si rrufe,
     Falmi sytë që më sheh;
Se po s'ardhe do t'të vij!

O moj ti me sy të zij,
     Me ato lule rreth në bres,
     Nem një lule të mos vdes;
Se po s'ardhe do t'të vij!

ASDREN

«fletorka e ndjerë»

u dogj fletorka
si kashtë
dhe gërmat e saj
si milingonat nën lupë

një tymnajë e hollë
si fije fildishi
bëri shkallë në ajër
dhe qëndisi diku mes hyjve
një yllësi gërmash të ndjera
ku shkruhet
fundi ynë

(kështu paskësh qenë shkruar)

«Quand tu dors»

Toi, tu dors la nuit.
Moi, j'ai de l'insomnie.
Je te vois dormir.
Ça me fait souffrir.
Tes yeux fermés,
Ton grand corps allongé,
C'est drôle, mais ça me fait pleurer.
Et soudain, voilà que tu ris.
Tu ris aux éclats en dormant.
Où donc es-tu en ce moment ?
Où donc es-tu parti vraiment ?
Peut-être avec une autre femme,
Très loin, dans un autre pays,
Et qu'avec elle, c'est de moi que tu ris...

Toi, tu dors la nuit.
Moi, j'ai de l'insomnie.
Je te vois dormir.
Ça me fait souffrir.
Lorsque tu dors,
Je ne sais pas si tu m'aimes.
T'es tout près, mais si loin quand même.
Je suis toute nue, serrée contre toi
Mais c'est comme si j'étais pas là.
J'entends pourtant ton cœur qui bat.
Je ne sais pas s'il bat pour moi.
Je ne sais rien, je ne sais plus.
Je voudrais qu'il ne batte plus, ton cœur,
Si jamais un jour tu ne m'aimais plus...

Toi, tu rêves la nuit.
Moi, j'ai de l'insomnie.
Je te vois rêver.
Ça me fait pleurer.
Voilà le jour et soudain, tu t'éveilles
Et c'est à moi que tu souris.
Tu souris avec le soleil
Et je ne pense plus à la nuit.
Tu dis des mots toujours pareils :
«As-tu passé une bonne nuit ?»
Et je réponds comme la veille :
«Oui mon chéri, j'ai bien dormi !
Et j'ai rêvé de toi comme chaque nuit...»

Jacques PRÉVERT

«Mall nate» [ose «Jehonë e poezisë së mbrëmshme»]

Del hëna lëmsh si ar
Lart bregut porsi korë,
Me rrezet rreth kurorë;
Çel buzët, qesh si zanë
Me kryet gjith' mënjanë
Dhe faqet plot me zjarr!

Heth dritën nëpër gjeth
Gjith hargje edhe shigjeta,
Derth ngjyra faqezbeta,
Lot, tundet si fantomë
E syëmbël hyn në dhomë.
Bën qarke murit rreth.

—Haj, hënë, m'u afro,
Kur shtratit jam i shtrirë,
Si vashë zemërmirë;
Mi ballët puthmë nxehtë
Dhe mallin tem të shkretë
Prej shpirtit ma largo!

ASDREN

«Lojë me Trupat Qiellorë»

Sikur të zbriste Hëna faqegjerë sonte
dhe kujt Të deshi më shumë pranë t'i ndriçonte,
e di se do të zbriste që mua të më rrinte ngjitur,
mua, që në mungesën Tënde kam për ta pritur.

Le të flejë nesër deri vonë dhe Dielli
të mos mësojë se Hënën e kërkon Qielli,
të Të lindë Ty atje në Perëndim
të më lërë mua dhe Hënën pa Agim.

Pastaj le të hapen dhe Retë dhe, si Frymë e Shenjtë,
Të zbresësh Ti siç rendin nga malet përrenjtë,
Të shtrohesh butas në shtratin tim
Të mos mbetesh më një i dhimbsur kujtim.

Hënën pastaj s'do ngurroj ta tradhëtoj,
ndonëse i penduar çdo natë do ta kërkoj,
kur Ty s'do të Të kem pranë të përqafuar
dhe prej mungesës Sate thellë do të jem gjymtuar.

Por për pak do të Të kem Ty pranë,
ndaj zbrit prej Qielli e mos qëndro mënjanë,
shkurtoje largësinë që kaq larg na mban,
shuaje qetësinë që pa mëshirë na ndan.

«shthurja» [ose «qerthulla»]

një ngritje zëri këtu
një prishje gjaku atje

një ditë e hedhur pas krahëve
një merak i hedhur mbi supe
një natë e pagjumë
një mëngjes i pazgjim

një ngritje zëri këtu
një prishje gjaku atje

një ditë e filluar
një merak i ripërtërirë
një natë e shumëpritur
një mëngjes i qoftëlargur

një ngritje zëri këtu
një prishje gjaku atje

kështu thuret jeta (ndonjëherë)
një qerthull e vorbullt
ku tura zhbëhet çdo ditë
ku lëmshi mblidhet çdo çast