30 shtator 2007

«Moti im»

Një pëlhurë e ftohtë bryme
M'u bë qefin... nuk di se kur

Nje re e zymtë tym
M'u bë çehre... ç'ta them se kur

Një breshër goditës
M'u bë fjalë... s'ta them se kur

Një bubullimë kumbuese
M'u bë zë... nuk ka rëndësi kur

Një vetëtimë përvëluese
M'u bë shikim... s'ia vlen se kur

Një hije fundjete
M'u bë nur—veç ti e di kur

«Orvatem të jetoj»

Dua qielli të ma ngrehë fytyrën
Dhe të më tërheqë në një puthje.

Dua që puthja të ma pastrojë gojën
Derisa çdo shije të më duket e re.

Dua që toka të më gllabërojë
Që brenda saj të bëj strofull dhe t'i prek zemrën.

Dua të shkoj nëpër duar një shishe vere
Dhe të notoj me djem e vajza në ujë të ngrohtë.

Dua të pi prej diçkaje
Sa të kënaqem.

Të «vdes në dashuri»,
Të gjej fillin tim.

Të mendoj dhe mendimet të më zhyten thellë 
Brenda pjesëve të fshehura të botës.

Jonathan BEARD

27 shtator 2007

«Malli rinuer»

Valët muzikore flutrojnë nga prëndimi
shkrepen e përtrihen
për muret e dhomës s'eme
edhe mandej dridhen
mbrenda në xemrën t'eme
dhe zgjojnë ndijesina që mblue ka hîni.

Ndijesitë e mija me valët muzikore
shkëmbejnë puthje të nxehta
po si dy dashnorë
e pa mshirë shëgjeta
më therë në krahnor
edhe më merr malli për jetë mâ gazmore.

Malli rinuer për jetë mâ shkumbuese
flen pa fat në mue,
një tingull prëndimi
asht ngushllîm për mue
kur më mshtjell mashtrimi
me melankolín e vet aq trishtuese.

Tingujt miqëdashës që në dhomën t'eme
më tregojnë rythmin
e një dansit të largët
më kujtojnë përqafimin
e çifteve të shkathët
që sjellen hirshëm nëpër drrasa të gëdhenme.

MIGJENI

22 shtator 2007

Pak mbi veten

Dita e djeshme solli një mot jashtë-stinor, një ditë të humbur a të kursyer gjatë verës dhe të gjetur sërish në fund të shtatorit. Po dje, disa arsye më sollën dhe mua në Dartmouth: disa të rrekshme, disa të paarritshme, por gjithsesi të vlefshme për të më nxjerrë sadopak nga kamareja e shtëpisë ku rehatia e tepërt kish filluar të më bëhej e padurueshme.

Pak pas mbërritjes, rrezet e diellit të ripërtërirë u përqëndruan për një çast të vetëm mbi një pëlhurë të varur midis kolonave qendrore të qendrës Collis. Pëlhura shkruante me shkronja të gjelbra në fushë të bardhë: «WELCOME HOME». Porsi dielli përcëllues tashmë në atë qoshe të skajshme të qiellit që gjatë kësaj stine quhet kulmi i tij, diçka më ra mbi kokë e më pushtoi sakaq gjithë trupin. Qe një ndjenjë e çuditshme, e krahasueshme vetëm me ndjenjën në ditën e parë të shkollës, ose me ndjenjën kur për herë të parë pashë një lokomotivë apo detin e frikshëm. Por rryma e dhunshme e kësaj ndjenje solli me vete një ngrohtësi të pandier prej kohësh dhe menjëherë pata përshtypjen e rreme se ajo shenjë mikpritjeje ishte vendosur atje për mua. Dihet që nuk jam kaq sylesh apo i paarsyeshëm, por nuk i bëra dot ballë gënjeshtrës së ndjenjave dhe rehatisë së re që m'u rrit përbrenda. Për një çast m'u duk sikur gjithësia kishte mbërritur më në fund atje ku zinte vend mirë dhe se në qendër të saj qëndroja unë, i lartuar pesë pashë mbi dhè nga ndjenja që befas filloi të epej e të shndërrohej në një mori mendimesh.

Përshtypjen më të madhe ma dha fjala «HOME» dhe, fill pas çastit kur e ndjeva veten në balonë, fillova të numëroja vendet që i cilësoj si të tilla. S'do mend që vendin e parë e zë Drenova e, menjëherë pas saj, Korça. Afërsia gjeografike e tyre bën që ndonjëherë të humbasë njëra në tjetrën dhe amalgama e kësaj shkrirjeje të bëhet një fshat-qytet ku prania e secilës prej njësive përbërëse ndihet por nuk shquhet dot.

Pak më poshtë qëndron i palëkundur Parisi. Ky qytet vigan nuk të jep aspak përshtypjen se të gllabëron në madhësinë e larminë e tij të paanë. Është vendi ku ndihesh njëherazi zot dhe i përulur—zot i vetes dhe i përulur përballë madhështisë së tij.

Çuditërisht, vendin e tretë nuk e zë asnjë vend në Massachusetts, por vendi ku lindi kjo renditje e çuditshme dhe prej nga shkruaj sot: Dartmouth-i. Në copëzat e katër viteve të kaluara këtu gjenden përvijimet dhe mbushjet e një portreti që pa pikë ngurrimi mund ta vlerësoj si portretin tim të vërtetë. Është pikërisht kjo vërtetësi vetvetore ajo që mund atë vjetërsi jetese të krijuar tjetërkund, ku jeta nuk është zhvilluar tërësisht me ngjyrat, dritëhijet dhe trajtat më të çiltra të qenies sime.

20 shtator 2007

«Poezia e humbjes» / «Poem of loss»

Ti asnjëherë s'e kupton çfarë humb
Lodron si një mace në hapësirën
E gjelbër të syve të tu
Dhe unë i fyer i poshtëruar
Të përgjoj pas hijes sime
Bëhet vonë, sa vonë nga ndarja
Unë mbi prush thyej shkarpa
Si idiot i fryj hirit
Ndizu zjarr
Dhe hedh aty lule, shami, vjersha
Rrobat e çdo gjë që kam
E ngel një lakuriq i varfër, zhveshur
Që zjarri dot më s'e ngroh.
Ti asnjëherë s'e kupton çfarë humb
Lodron si një gjethe në lulishtet pa anë
Të syve të tu
Por unë dua të të dua
Me çdo kusht

»«

Not once do you realise what you are losing
You frolic like a cat in the green space
Of your eyes
While insulted and belittled
I spy on you from behind my shadow
It is by now late, how late since the parting
I break twigs on the embers
And blow on the ashes like an idiot:
Light up, fire!
And I throw in there flowers, handkerchiefs, verses,
Clothes and all I have
Only to remain a miserably naked man
Whom fire can no longer warm
Not once do you realise what you are losing
You frolic like a leaf on the vast flower-beds
Of your eyes
But I love to love you
At any cost

Ervin HATIBI

13 shtator 2007

«vënie në dukje» [ose «vetes... pjesërisht»]

ti nuk je më i vogël
sot nuk i ha gënjeshtrat si gështenjat,
përsheshin s'ta ha macja,
qimen e nxjerr nga qulli
dhe gomarin nga balta

ti nuk je më i vogël
sot nuk je më larvë e jargët
krahët i shpalose
shpejt more fluturimin
dhe ajrin pushtove

ti nuk je më i vogël
sot e ngre zërin në kupë të qiellit
fjalën pa frikë e shqipton
të mosqena fjalë edhe thua
të mirat e të ligat s'i dallon

ti nuk je më i vogël
sot kupton se kryet mund t'i ngresh si zërin
ndaj kokën sot e gjen mbi re
zotit di me grushta t'i kanosesh
dhe vetë të bëhesh mbret atje

11 shtator 2007

«zemërimi jonë»

si të ta them të shkretën vojtje që ndjej në zemër ças për ças
atë durim të paduruar të zemërimeve pa gas
tashi zë cel një vrer në buzë, tashi zë ndrin një vaj në sy,
edhe të dhemb më keq se mua, edhe më dhemb më keq se ty

kjo këng' e fellë e heshtjes sate vështrim i derdhur gjithë përdhe
stolitë e hireve të tua ndaj më vështron si nuse e re
dhe kaq mijë dashurira, kaq mall që s'kuvendohet dot
ma mbushin plot të mjerën zemër, vetëm me gas, vetëm me lot

e pata pyetur vetëvehten, me t'ju përgjigjur vetvetiu
pse kaq zi, ti motra ime, pse kaq vrerë un' i ziu
nuk paske qenë vrerë i zi, po qenke vetëm dashuri
qenke një dritë fshehtësie plot bukuri!  plot bukuri!

dhe më pëlqen, ah, zemërimi, ndaj vjen e shkon e qesh e qaj
ndaj rri mendohem duke pyetur a mos ke faj?  a mos kam faj?
dhe ja!  më fal çfardo mërie!  dhe ja!  të fal çfardo mëri!
dhe më mbush prap plot me dritë, plot me të shtrenjtën DASHURI

Lasgush PORADECI

«duke lexuar portretin»

thumboi akrepi i orës
dhe na bëri pleq
na ra me thupra dorës
na la si mos më keq

frynë erërat e veriut
e na plasi thëllimi
i erdhi fundi njeriut
prej dheut s'i bëhet dallimi

shoku-shokut i lëmë shëndenë
pështyhemi sy-mbi-sy
një tjetri i prishim folenë
dhe vetë shëmtohemi aty

në lexim e sipër kaq kuptova:
se jeta të hedh andej-këtej
se trup e shpirt u pleqërova
se s'do më thonë Dorian Grej

10 shtator 2007

«Mos ma kujto!»

E shkuara ka çaste dhe orë të hidhura, mos ma kujto,
për shembull, më pe me duar të lidhura, mos ma kujto!

Për shembull më pe në rrugë të pirë, mos ma kujto,
Të pirë e të humbur, të sharë e të grirë, mos ma kujto!

Për shembull më rrahën dy-tre vagabondë, mos ma kujto,
Tek shihja një grerëz tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!

Për shembull pësova diku një disfatë, mos ma kujto,
Dhe gjumi s'më zinte me ditë e me natë, mos ma kujto!

Për shembull më pe duke ecur e qarë, mos ma kujto,
Mbështetur pas murit me zemër të vrarë, mos ma kujto!

Për shembull më pe duke ngrënë e gënjyer, mos ma kujto,
Të prishur, të shthurur, të rënë e të thyer, mos ma kujto!

Për shembull në shtrat s'u bëra për burrë, mos ma kujto,
I turpshëm u drodha si qengj nën lëkurë, mos ma kujto!

E shkuara ka orë dhe çaste të hidhura, mos ma kujto,
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen të thirrura, mos ma kujto!

Dritëro AGOLLI

07 shtator 2007

«Gremina»

Ti sot as qesh, as qan,
Rri larg, e qetë,
Në shpirtin tënd ti mban
Një faj përjetë.

Një dashuri me gas,
Siç fryri era,
E zure shpejt në ças,
E le përhera.

U ngrove ashtu sa mund,
As shumë, as pakë,
S'të ndriu përdrejt në fund
E bardha flakë.

Më ndriu e griu e shkriu
Ah mua zjarri!
U mvarresh un' i ziu
Mi buzë varri!

E nuk më dhemb aspak
Një vdekj' e gjallë,
Ndaj qava lot me gjak,
Si në përrallë;

Ndaj hoqa rëndë ashtu,
Gjer në greminë,
Llaftarën që më zu,
Për dashurinë!

Për dashurinë, o Zot!
Që shemb një burrë,
Që s'e pat ndjerë dot
Gruaja kurrë;

Që lind e ndritur krejt,
Bukuriplote
Me dritën drejtpërdrejt
Nga drita jote!

Që qesh e qan e zjen,
E s'gjen të qetë,
E zjen e bren e shfren,
E s'vdes përjetë.

Lasgush PORADECI