«Shën 'Shenjës'»

sikur emrin të mos e kishe «Shenjë»
shenjtërim për mua ndoshta s'do të kishe
kishë ku falem ndoshta s'do të ishe

i shembur prej dashurisë ndoshta s'do të qeshë
qeshjen më bukur do të dija ta vesh
vesh-më-vesh buzëqeshja do të luante arpezh

ar plot dritë hedh poshtë këmbëve të tua
t'u drodh xhani ndopakëz, thua?

thura këngë e vargje e t'i hodha mbi brerore
breroi bryma e mallkuar
mall ku pat e mall ku s'pat i shkreti varg
vargonjtë i nguli, e la mbuluar

mbase vjen ti vetë, a unë vetë të gjej
gjethe-lulesh ahere do të ta thur kurorën
ku rron a ku s'rron më i bukuri borzilok
borën do t'ia shkund për ty e brymën tok
toka vetë në u trandtë me rrëmet e vrull
vrundullin për tek ty nuk ka për t'ma përkul

«révélation rebattue»

ta voix

comme celle des anges

que même le paradis aurait envie

ce soir je l'entendis

pas dans les rêves comme jadis

mais trop réelle

comme dans la vie

une fois tes mots finis

bien dissous dans la fine pluie

le froid des bruines vite me pris

la réalité frappante me réveilla

et trop cruellement me montra

que de toi j'étais épris

bien trop mal et je sentis gris

oublié et maudit

sous la fine pluie

21-23 novembre 2007

«atje... aty-për-aty»

atje ku Dymbëdhjetës fatndjellëse
i (pi)ngulet fatlumja Aveny e Shpresës
ia beh në çdo të nemur kthesë
mendimi levarash për ty
që merr kthesën e vet tek shinat e trenit
kur një zë i mekur del prej meje
si ofshamë e mbytur që mban emrin tënd

i merr valët e zërit treni që s'e hasa kurrë
së bashku me rrotat e makinës
ku gjejnë fundin gjethe vetëvrastare
të shtyra prej erës
a të dëbuara prej pemës durim-sosur

dhe një mendim u shëmbëllen me oshëtimë
brenda vetes sime
pemëve këmbëngulura
e gjetheve jetëshkurtra
sa më s'më vjen ndër mend
sa më s'ma ndrydh vullnetin
sa më s'ma shtrydh dot zemrën
sa më s'ta them dot emrin
aty-për-aty...

«suburban lethargy»

suburbia sleeps (does it ever not?)
and the silence of its sarcophagus
is broken only by the fall foliage
that secretly snips its stems
and meets the ground, its maker
(if no one was there, did they make a noise?)

the streets deserted
the mist settling and freezing upon contact
are the only images
of this deep dark night
made less lucid
by the opaqueness of its thick silence

silence, so golden by day,
tonight seems calamitous
calm, so cherished by most,
befalls like death upon eyelids
suddenly snapped shut
like voracious venus fly traps
leading each and every petit bourgeois
into a fleeting flight they call sound sleep

«Reluctance»

Out through the fields and the woods
And over the walls I have wended;
I have climbed the hills of view
And looked at the world, and descended;
I have come by the highway home,
And lo, it is ended.

The leaves are all dead on the ground,
Save those that the oak is keeping
To ravel them one by one
And let them go scraping and creeping
Out over the crusted snow,
When others are sleeping.

And the dead leaves lie huddled and still,
No longer blown hither and thither;
The last lone aster is gone;
The flowers of the witch hazel wither;
The heart is still aching to seek,
But the feet question "Whither?"

Ah, when to the heart of man
Was it ever less than a treason
To go with the drift of things,
To yield with a grace to reason,
And bow and accept the end
Of a love or a season?

Robert FROST