28 tetor 2009
Arnold's Cryptogram
A letter from Arnold Schwarzenegger to the California state legislators apparently contains a hidden message:
25 tetor 2009
24 tetor 2009
Freedom of Press Around the World
The Economist deplores the declining freedom of press in Eastern Europe. A look at the overall standings, however, has good news for the United States, which, in comparison with 2008, has gone up sixteen places. No wonder Fox News is spewing anti-Obama propaganda in ways other networks would not have been able to do against Bush under Bush.
Albania, on the other side, has oscillated, but on the side of decline... especially during election years.
In 2003, it ranked 34th.
In 2004, it ranked 50th.
In 2005, it ranked 62nd.
In 2006, it ranked 80th.
In 2007, it ranked 87th.
In 2008, it ranked 79th.
Presently, it ranks 88th.
The Fish and the Iron
I have never been a strong adherent to the 'white with fish, red with meat' rule, since I believe it all depends on the sauce. Japanese scientists now say that it all depends on the fish and on the iron content of wine.
20 tetor 2009
Mishi tretet, plastika mbetet
Pardon the title in Albanian. It's an allusion that I find very appropriate to this post.
I found another web page through Boing Boing, where there are a few pictures showing dead and partially decomposed albatrosses. The strange thing about them is that the plastic that they ingested prior to their death is still quite intact and present in what used to be their belly. Just wanted to make people aware of our effect on nature. And, since a picture is worth a thousand words,....
19 tetor 2009
Советский Антиамериканскую Пропаганду
This website that I found through Boing Boing has compiled a number of anti-American and anti-imperialist propaganda from the Soviet Union. Some of them are funny and clever, some not so much... as is the case with all propaganda, of course.
It is especially interesting if you speak Russian and understand the slogans. This one is particularly poignant and somehow still relevant. The 'map' is the Middle East.
Escherichia Coli Support Darwin
Scientific American publishes a condensed report of a 21-year-old experiment conducted by a professor at Michigan State, which shows that E. coli are more than able to mutate and, furthermore, able to mutate in order to become more efficient and more adapted to their environmental conditions. The experiment also showed that mutations can occur at different rates and that they can be more regular or more random, though both kinds give rise to generations that are able to live and function more effectively in their new environment.
The findings will help with the study of microorganisms that cause diseases affecting humans.
«Monument i bardhë i dashurisë»
— Unë, edhe sot e kësaj dite, nuk e besoj atë që më ndodhi në dimrin e idhët të atij viti.
— E ke histori të dëgjuar apo të ka ngjarë ty? - e ndërpreva rrëfyesin.
— Më ka ndodhur, - tha Toma dhe zgjati para nesh duart e tij si putra ariu, - ja, me këto duar gjysëm të ngrira, unë e Zefi i zbuluam nga dëbora.
Duart e Tomës u drodhën dhe ai, për të mos humbur burrërinë, i fshehu poshtë tryezës. Duart i fshehu, por prej syve s’qe i zoti t’i shmangte lotët. Dhe ashtu, i tronditur nga ç’i shikoni sytë e mendjes, nisi të flasë si i përhumbur.
— Unë e Zefi u nisëm pas gjurmëve të lëna mbi dëborë. Gjurmët na humbën në hyrje të fshatit, tek ura e madhe ku bëjmë sot gërmime arkeologjike. Që këtej me telegraf çuam haber se ata, burrë e grua, s’kishin mbërritur. Edhe ata andej kishin dalë edhe ne këtej. Mjafton t’i gjenim gjallë. Nusja, Havaja, ishte nga fshati ynë, e bija e Remzi Zakës, dhëndrri, Alikoja qe nga fshati tjetër.
Njiheshim, se të dy fshatrat tona ishin si dy lagje. Ne kishim nxjerrë tre barinjtë e stanit dhe te gjithë ishim e mendje të ngritur e me frikë. Të gërmosh nën dëborë nuk është siç gërmojmë në ekspeditë, kur na bërtet zotrote. Me kujdes çuna! Dëbora është e frikshme, të ngjeth mishtë kur e di që nën të flenë të vdekur njerëzit e tu. Një minutë vonesë e të duket se i ke vrarë ti, me dorën tënde. Bëhesh fajtor për hiçgjë e të rëndon në shpirt tërë jetën. Nejse, shyqyr që njeriu është i fortë dhe i çuditshëm, se, për besë, kjo që po rrëfej unë tashti, s’është histori për t’u rrëfyer e për të kaluar kohën, - tha Toma dhe heshti.
Ishim bërë kureshtarë, por ama, as nuk mund ta nxitnim Tomën të fliste. Tomën e kishim punëtor të specializuar mirë për gërmimet arkeologjike dhe ia njihja mirë dorën e papërtuar e të kujdesshme, kur binte me reliket, ia njihja dhe shpirtin e tij të çuditshëm, aty të qetë, aty të trazuar, aty gur apo mermer, aty shtuf, që të shkërmoqet në dorë, aty të ndjeshëm e të prekshëm me një sedër gati fëminore.
Heshtja jonë, ose më mirë të themi, pritja jonë e gjatë, sikur ia përkëdheli sedrën dhe ai vazhdoi si me përtesë.
— Zefi tha të ktheheshim kur mbërritëm tek arat, që atë vit qenë mbjellë me grurë. Arat ishin të fshatit matanë, pra, ne si të huaj, kishim dalë tej zonës sonë. Po të ktheheshim, s’do më thoshte gjë kush, po s’di pse nuk e dëgjova Zefin i cili me siguri do të qe trembur për vete dhe për mua. Se për t’u trembur qenë ato ditë. Syri s’të shihte as tokë, as gur, as qiell. Le yje e hënë ose diell. Jo, jo! Gjithçka e bardhë si të ishte mbledhur bota me qefin. Era e rrëmbente borën e butë dhe ia përplaste në pemë, kallkan e bënte. Pështyma binte përdhe si saçmë. Ç’të them unë i ziu se ç’dimër qe. Pleqtë nuk e mbanin mend, as me të dëgjuar, një dimër të tillë. Jo vetëm në udhë, por në përgjithësi e mira është që në ditë të tilla të mos kesh shok si Zefin. Jo se është i lig, po s’ka shumë besim dhe sikur i trembet këmba kur nuk e di se ku e vë. Zefi më shumë do veten, pastaj të tjerët. Tashti, edhe unë nuk jam kush e di çfarë.
As trim, as frikacak, por të them të drejtën, s’ma donte zemra të ktheheshim te Zefi. Do të vinte behari, do të zbuloheshin ata nga bora e shkrirë e trupi do të më mbetej mua, Zefit dhe fshatit tonë. S’do të kishim më sy e faqe; fjala vjen, edhe juve do t’ju vinte zor të më merrnit në punë kur të fillonte ekspedita, ë? Nuk do të më shikonit si vrasës? Le që as unë s’do të kisha sy e faqe të vija te ju, të nisja nga gërmimet e të nxirrja statujat. Ndërgjegjia qenka punë e ngatërruar. Vetëm kur shtrihesh në shtrat, kur e vë kokën në jastëk, njeriu bëhet gjykatës i vetes. Ndërgjegjia më vret edhe për Zefin dhe s’bëj mirë që e shaj. Njeriun duhet ta gjykosh edhe nga rrethanat. Nejse se u zgjata ca. Vazhduam të ecnim. Unë para e Zefi pas, i gatshëm që të kthehej se, si të thuash ecnim nëpër errësirën e bardhë, për të gjetur një burrë e një grua, por ama ecnim edhe drejt vdekjes sonë.
Dhe njeriu, sado i fortë që të jetë, me vdekjen e ka zor të matet. Vdekja ngaherë është tinzare, sidomos vdekja e dëborës, që të mbyll sytë, të jep gjumë, të ndjell, të josh, të palos. Kishim filluar të ecnim afër njëri-tjetrit. Frikën që shikoja te Zefi fillova të ndjeja dhe unë. Sytë na qenë skuqur nga suferina, nga era me borë. Vetullat na qenë trashur e na ishin bërë si mustaqe të ngrira. Avulli që na dilte nga goja, aty për aty kthehej në flokë bore e na ngjishej në fytyrë e mezi e hiqnim me dorën e futur në dorashka. Çdo gjë ishte e kallkanosur, gjithë rrobat e trupit dukeshin sikur ishin endur, prerë e qepur me fije akulli. Zefi u pengua e ra në një pirg bore mes arës së mbjellë me grurë, që s’di si na doli përpara. Zgjata duart, mezi e ngrita Zefin dhe shtanga. Nën dëborën që kishte hapur Zefi kur qe rrëzuar, sytë më panë një këmbë të ngrirë kallkan.
Në fillim u hutova e thashë mos qe këmba e Zefit, mos qe një ëndërr gjumi e borës, por jo, Zefi i kishte të dyja këmbët.
U afrohemi dhe vumë re se ishte tamam një këmbë, veçse lakuriq, si ajo e statujave. U ula në gjunj dhe nisa të zbuloja më tej këmbën. Duart nisën të më dridheshin e në çdo lëvizje zbulonim atë që zor do të ma besoni. Po të mos ishte Zefi, unë do të kisha luajtur nga mendtë. Zefi e mblodhi i pari veten dhe u ul pranë meje e filloi të hiqte borë me të dyja duart. Meqë ishim dy vetë, sikur morëm zemër nga njëri tjetri. Syve s’doja t’u besoja, por duarve s’kisha se si të mos u zija besë. Ato zbuluan dy trupa krejt të zhveshur, si të ishin dy trupa të mermertë, po me ngjyrë të errët, mavi.
Të dy ishin kruspullosur me njëri tjetrin, sikur donin të mbronin njëri tjetrin nga të ftohtët ose nga ndonjë rrezik i pashpjegueshëm. Mezi e mbajta veten kur ua hoqa borën nga fytyra. Ishin Alikoja dhe Havaja, e bija e Remzi Zekës. Trupat e tyre ishin të plotë, nuk u mungonte asgjë veçse ishin të ngrirë kallkan, të dy të vdekur dhe të dy lakuriq. Unë pashë Zefin, Zefi më pa mua. Dhe mes nesh, aty ku ishin ngrirë burrë e grua, ngriu dhe vështrimi ynë. S’na bënin duart t’i çlironim nga ai pushtim. Le që ishte e pamundur të lëvizte dorën e njërit ose të tjetrit. S’ka skulptor që t’i bëjë ato dy statuja me atë përqafim ose shtëngim aq të veçantë, sikur donin që ndërmjet tyre të krijonin një fole të ngrohtë ose të mbronin nga acari dy zemrat e tyre që të mos ngrinin. Po pse ishin zhveshur? Kush mund t’i zhvishte ata të dy mes asaj bardhësie të pashkelur nga asnjë gjurmë? Zefi rënkoi. Atëherë unë e mblodha veten, por u tremba. U tremba ngaqë kishim një copë herë që rrinim të shtangur, pa lëvizur para atij monumenti të bardhë të dashurisë së pashpjegueshme, të asaj çudie që po më shikonin sytë.
— O Zef, ç’është kjo kështu, o Zef? - i fola dhe do të çlirohesha nga shtangia vetëm po të dëgjoja zërin e Zefit. Po ai s’lëvizte as qepallat. Në vend të tyre Zefi kishte dy saçme të akullta.
Zgjata duart dhe shkunda Zefin, e përmenda dhe i fola prapë:
— Zef, ti kap Havanë, unë Alikon dhe t’i ndajmë. Mbase i çojmë deri në fshat.
Zefi u bind. Bëmë çmos t’i ndanim, por qe e pamundur. Ata ishin ngurtësuar.
— Ja ku qenkan rrobat, - thirri Zefi. Ai kish parë midis trupave të ngrirë e pa jetë pirgun e rrobave të tyre të mbledhura si lëmsh midis gjokseve të tyre.
Mezi e nxorëm atë lëmsh rrobash. Këmisha e bardhë e Havasë, këmisha e trupit të saj ishin ngrirë dhe mezi zbuluam këmishën e dytë të Alikos, e nën të, një nga një hiqnim me zor rrobat e tjera të ngrira, derisa ramë në shtresën e tretë, të katërt, tek trikot, te bluzat, ku të ftohtët, akulli, s’kish mundur të hynte dot.
Ato i shpështollëm shpejt e shpejt e mes tyre, mbuluar me pelena, gjetëm një lëmsh të dytë me rroba që ruanin ende ngrohtësi. I hapëm dhe ato dhe ç’të shihnim? Fëmija i tyre flinte i qetë. Lëkura e tij, buzët e tij ishin të qeta, si sy fëmije që fle në gji të nënës. E mblodha me të shpejtë. Zefi më bëri shenjë të zbërtheja gunën.
— Të gjitha zbërtheji! - thirri Zefi.
Dhe unë i hapa të gjitha rrobat e trupit. Zefi ngjeshi në trupin tim fëmijën dhe m’i mbërtheu rrobat e gunën.
— Eshtë i gjallë, është i gjallë, shpejt të kthehemi! - tha Zefi e u nis nëpër shtegun që kishim lënë në të ardhur. Unë ktheva kokën dhe pashë se si bora kishte zbardhur sërish dy trupat, të të atit dhe nënës, ashtu të përqafuar, siç i kishim zbuluar më parë.
Dhimitër XHUVANI, R.I.P.
— E ke histori të dëgjuar apo të ka ngjarë ty? - e ndërpreva rrëfyesin.
— Më ka ndodhur, - tha Toma dhe zgjati para nesh duart e tij si putra ariu, - ja, me këto duar gjysëm të ngrira, unë e Zefi i zbuluam nga dëbora.
Duart e Tomës u drodhën dhe ai, për të mos humbur burrërinë, i fshehu poshtë tryezës. Duart i fshehu, por prej syve s’qe i zoti t’i shmangte lotët. Dhe ashtu, i tronditur nga ç’i shikoni sytë e mendjes, nisi të flasë si i përhumbur.
— Unë e Zefi u nisëm pas gjurmëve të lëna mbi dëborë. Gjurmët na humbën në hyrje të fshatit, tek ura e madhe ku bëjmë sot gërmime arkeologjike. Që këtej me telegraf çuam haber se ata, burrë e grua, s’kishin mbërritur. Edhe ata andej kishin dalë edhe ne këtej. Mjafton t’i gjenim gjallë. Nusja, Havaja, ishte nga fshati ynë, e bija e Remzi Zakës, dhëndrri, Alikoja qe nga fshati tjetër.
Njiheshim, se të dy fshatrat tona ishin si dy lagje. Ne kishim nxjerrë tre barinjtë e stanit dhe te gjithë ishim e mendje të ngritur e me frikë. Të gërmosh nën dëborë nuk është siç gërmojmë në ekspeditë, kur na bërtet zotrote. Me kujdes çuna! Dëbora është e frikshme, të ngjeth mishtë kur e di që nën të flenë të vdekur njerëzit e tu. Një minutë vonesë e të duket se i ke vrarë ti, me dorën tënde. Bëhesh fajtor për hiçgjë e të rëndon në shpirt tërë jetën. Nejse, shyqyr që njeriu është i fortë dhe i çuditshëm, se, për besë, kjo që po rrëfej unë tashti, s’është histori për t’u rrëfyer e për të kaluar kohën, - tha Toma dhe heshti.
Ishim bërë kureshtarë, por ama, as nuk mund ta nxitnim Tomën të fliste. Tomën e kishim punëtor të specializuar mirë për gërmimet arkeologjike dhe ia njihja mirë dorën e papërtuar e të kujdesshme, kur binte me reliket, ia njihja dhe shpirtin e tij të çuditshëm, aty të qetë, aty të trazuar, aty gur apo mermer, aty shtuf, që të shkërmoqet në dorë, aty të ndjeshëm e të prekshëm me një sedër gati fëminore.
Heshtja jonë, ose më mirë të themi, pritja jonë e gjatë, sikur ia përkëdheli sedrën dhe ai vazhdoi si me përtesë.
— Zefi tha të ktheheshim kur mbërritëm tek arat, që atë vit qenë mbjellë me grurë. Arat ishin të fshatit matanë, pra, ne si të huaj, kishim dalë tej zonës sonë. Po të ktheheshim, s’do më thoshte gjë kush, po s’di pse nuk e dëgjova Zefin i cili me siguri do të qe trembur për vete dhe për mua. Se për t’u trembur qenë ato ditë. Syri s’të shihte as tokë, as gur, as qiell. Le yje e hënë ose diell. Jo, jo! Gjithçka e bardhë si të ishte mbledhur bota me qefin. Era e rrëmbente borën e butë dhe ia përplaste në pemë, kallkan e bënte. Pështyma binte përdhe si saçmë. Ç’të them unë i ziu se ç’dimër qe. Pleqtë nuk e mbanin mend, as me të dëgjuar, një dimër të tillë. Jo vetëm në udhë, por në përgjithësi e mira është që në ditë të tilla të mos kesh shok si Zefin. Jo se është i lig, po s’ka shumë besim dhe sikur i trembet këmba kur nuk e di se ku e vë. Zefi më shumë do veten, pastaj të tjerët. Tashti, edhe unë nuk jam kush e di çfarë.
As trim, as frikacak, por të them të drejtën, s’ma donte zemra të ktheheshim te Zefi. Do të vinte behari, do të zbuloheshin ata nga bora e shkrirë e trupi do të më mbetej mua, Zefit dhe fshatit tonë. S’do të kishim më sy e faqe; fjala vjen, edhe juve do t’ju vinte zor të më merrnit në punë kur të fillonte ekspedita, ë? Nuk do të më shikonit si vrasës? Le që as unë s’do të kisha sy e faqe të vija te ju, të nisja nga gërmimet e të nxirrja statujat. Ndërgjegjia qenka punë e ngatërruar. Vetëm kur shtrihesh në shtrat, kur e vë kokën në jastëk, njeriu bëhet gjykatës i vetes. Ndërgjegjia më vret edhe për Zefin dhe s’bëj mirë që e shaj. Njeriun duhet ta gjykosh edhe nga rrethanat. Nejse se u zgjata ca. Vazhduam të ecnim. Unë para e Zefi pas, i gatshëm që të kthehej se, si të thuash ecnim nëpër errësirën e bardhë, për të gjetur një burrë e një grua, por ama ecnim edhe drejt vdekjes sonë.
Dhe njeriu, sado i fortë që të jetë, me vdekjen e ka zor të matet. Vdekja ngaherë është tinzare, sidomos vdekja e dëborës, që të mbyll sytë, të jep gjumë, të ndjell, të josh, të palos. Kishim filluar të ecnim afër njëri-tjetrit. Frikën që shikoja te Zefi fillova të ndjeja dhe unë. Sytë na qenë skuqur nga suferina, nga era me borë. Vetullat na qenë trashur e na ishin bërë si mustaqe të ngrira. Avulli që na dilte nga goja, aty për aty kthehej në flokë bore e na ngjishej në fytyrë e mezi e hiqnim me dorën e futur në dorashka. Çdo gjë ishte e kallkanosur, gjithë rrobat e trupit dukeshin sikur ishin endur, prerë e qepur me fije akulli. Zefi u pengua e ra në një pirg bore mes arës së mbjellë me grurë, që s’di si na doli përpara. Zgjata duart, mezi e ngrita Zefin dhe shtanga. Nën dëborën që kishte hapur Zefi kur qe rrëzuar, sytë më panë një këmbë të ngrirë kallkan.
Në fillim u hutova e thashë mos qe këmba e Zefit, mos qe një ëndërr gjumi e borës, por jo, Zefi i kishte të dyja këmbët.
U afrohemi dhe vumë re se ishte tamam një këmbë, veçse lakuriq, si ajo e statujave. U ula në gjunj dhe nisa të zbuloja më tej këmbën. Duart nisën të më dridheshin e në çdo lëvizje zbulonim atë që zor do të ma besoni. Po të mos ishte Zefi, unë do të kisha luajtur nga mendtë. Zefi e mblodhi i pari veten dhe u ul pranë meje e filloi të hiqte borë me të dyja duart. Meqë ishim dy vetë, sikur morëm zemër nga njëri tjetri. Syve s’doja t’u besoja, por duarve s’kisha se si të mos u zija besë. Ato zbuluan dy trupa krejt të zhveshur, si të ishin dy trupa të mermertë, po me ngjyrë të errët, mavi.
Të dy ishin kruspullosur me njëri tjetrin, sikur donin të mbronin njëri tjetrin nga të ftohtët ose nga ndonjë rrezik i pashpjegueshëm. Mezi e mbajta veten kur ua hoqa borën nga fytyra. Ishin Alikoja dhe Havaja, e bija e Remzi Zekës. Trupat e tyre ishin të plotë, nuk u mungonte asgjë veçse ishin të ngrirë kallkan, të dy të vdekur dhe të dy lakuriq. Unë pashë Zefin, Zefi më pa mua. Dhe mes nesh, aty ku ishin ngrirë burrë e grua, ngriu dhe vështrimi ynë. S’na bënin duart t’i çlironim nga ai pushtim. Le që ishte e pamundur të lëvizte dorën e njërit ose të tjetrit. S’ka skulptor që t’i bëjë ato dy statuja me atë përqafim ose shtëngim aq të veçantë, sikur donin që ndërmjet tyre të krijonin një fole të ngrohtë ose të mbronin nga acari dy zemrat e tyre që të mos ngrinin. Po pse ishin zhveshur? Kush mund t’i zhvishte ata të dy mes asaj bardhësie të pashkelur nga asnjë gjurmë? Zefi rënkoi. Atëherë unë e mblodha veten, por u tremba. U tremba ngaqë kishim një copë herë që rrinim të shtangur, pa lëvizur para atij monumenti të bardhë të dashurisë së pashpjegueshme, të asaj çudie që po më shikonin sytë.
— O Zef, ç’është kjo kështu, o Zef? - i fola dhe do të çlirohesha nga shtangia vetëm po të dëgjoja zërin e Zefit. Po ai s’lëvizte as qepallat. Në vend të tyre Zefi kishte dy saçme të akullta.
Zgjata duart dhe shkunda Zefin, e përmenda dhe i fola prapë:
— Zef, ti kap Havanë, unë Alikon dhe t’i ndajmë. Mbase i çojmë deri në fshat.
Zefi u bind. Bëmë çmos t’i ndanim, por qe e pamundur. Ata ishin ngurtësuar.
— Ja ku qenkan rrobat, - thirri Zefi. Ai kish parë midis trupave të ngrirë e pa jetë pirgun e rrobave të tyre të mbledhura si lëmsh midis gjokseve të tyre.
Mezi e nxorëm atë lëmsh rrobash. Këmisha e bardhë e Havasë, këmisha e trupit të saj ishin ngrirë dhe mezi zbuluam këmishën e dytë të Alikos, e nën të, një nga një hiqnim me zor rrobat e tjera të ngrira, derisa ramë në shtresën e tretë, të katërt, tek trikot, te bluzat, ku të ftohtët, akulli, s’kish mundur të hynte dot.
Ato i shpështollëm shpejt e shpejt e mes tyre, mbuluar me pelena, gjetëm një lëmsh të dytë me rroba që ruanin ende ngrohtësi. I hapëm dhe ato dhe ç’të shihnim? Fëmija i tyre flinte i qetë. Lëkura e tij, buzët e tij ishin të qeta, si sy fëmije që fle në gji të nënës. E mblodha me të shpejtë. Zefi më bëri shenjë të zbërtheja gunën.
— Të gjitha zbërtheji! - thirri Zefi.
Dhe unë i hapa të gjitha rrobat e trupit. Zefi ngjeshi në trupin tim fëmijën dhe m’i mbërtheu rrobat e gunën.
— Eshtë i gjallë, është i gjallë, shpejt të kthehemi! - tha Zefi e u nis nëpër shtegun që kishim lënë në të ardhur. Unë ktheva kokën dhe pashë se si bora kishte zbardhur sërish dy trupat, të të atit dhe nënës, ashtu të përqafuar, siç i kishim zbuluar më parë.
Dhimitër XHUVANI, R.I.P.
Cities and Food
A very interesting video from TED highlighting the way in which food has shaped and is shaping urban areas around the world.
18 tetor 2009
Un-Patriotic and Un-American
'Un-patriotic' and 'un-American' are two terms I cringe at, whether they come from the left or from the right. To use one or the other is to appeal to an undefined audience that can accept or deny the qualifiers at its whims.
Similarly, it is used so freely and subjectively by politicians and commentators that it has lost whatever trace of objective sense it used to possess. Furthermore, the use of the qualifiers purports to suggest that what is American and what is patriotic is fixed—or was fixed—at the inception of the United States. America is nothing if not adaptable and capable of evolving with the times, despite the efforts of certain groups that try to hold it back. Trying to make the reductionistic claim that it is supposed to be what it has always been is tantamount to claiming erroneously that the United States is a Christian country that was founded, developed, and is supposed to be run and inherited exclusively by Christians.
Intervistë me Ramiz Alinë
Gazeta Shekulli interviston ish-presidentin Ramiz Alia mbi shumë çështje lidhur me regjimin «komunist» dhe sidomos me marrëdhëniet e qeverisë së asaj kohe me Bashkimin Sovjetik, Bllokun Komunist dhe Jugosllavinë.
Mes të tjerash, Ramiz Alia shpjegon se vendimi për ngritjen e Murit të Berlinit u mor nga i gjithë Blloku Komunist me përjashtimin e Shqipërisë për arsye se ajo u përjashtua nga mbledhja kur nuk u përfaqësua nga Sekretari i saj i Parë apo nga Kryeministri, por nga vetë Ramiz Alia si i dërguar fuqiplotë i P.P.Sh.-së.
17 tetor 2009
Brezi i lënë pas dore
Kiço Blushi boton një artikull në Balkanweb, ku mëton të rikujtojë brezat e rinj për të mirat që brezi i tij i dha Shqipërisë. Është një artikull shumë prekës e me plot të vërteta që demaskojnë karrierizmin e sotëm në Shqipëri, i cili lë pas dore, shpërfill, fyen, e madje nënvleftëson brezin e gjyshërve tanë.
Brezit tim nuk i dihet për nder as puna madhështore që bëri jo vetëm për elektrifikimin dhe zhdukjen e analfabetizmit, të sëmundjeve dhe të epidemive kronike, si malarja, por edhe të rekordeve në sport, në arsim e në kulturë, pasi këto merita, kur bie fjala, shpesh i atribuohen sistemit, e konkretisht «kohës së Enverit», për të mos thënë edhe vetë diktatorit, nj’ashtu si sot rruga e kombit Durrës-Kukës i faturohet Berishës…
Nuk jam i prirur të lëvdoj e as të lartoj kotekot brezin tim, dhe gjithaq të ul brezat e tjerë. E di që kjo do të ishte një punë e kotë e një veprim krejt i padobishëm. Por, për të hyrë më në thelb të arsyetimit, nëse vërtet brezi im ishte apo nuk ishte si e paraqita më lart, kjo përsiatje le të vlejë të paktën si një metodë modeste arsyetimi apo edhe krahasimi mes brezave të sotëm, të cilët, për shkak të ndryshimeve demografike dhe politike, për shkak të nakatosjes pa kriter të botës rurale me atë urbane, për shkak të «përplasjes» së dy qytetërimeve dhe fuqisë që ka marrë konsumizmi ndaj idealizmit, më duket se në mënyrë artificiale po injektohet një përplasje absurde brezash, duke thelluar qëllimisht përçarjen kombëtare, si dhe duke shkatërruar lidhjen organike që kanë kombet e qytetëruar me tri njësitë kohore: me të shkuarën, të sotmen dhe të ardhmen...
'We have invented nothing'
Upon seeing the prehistoric paintings at the Lascaux caves, Pablo Picasso famously said, 'We have invented nothing.'
The same could be said by any artist today or throughout history if they but glance at the beauty of nature and the impossible task we have before us if we attempt to imitate it.
Wired has compiled a list of microscopic pictures from the past thirty-five years, which are definitely worth a look. Here's an example of what nature has to show us.
Pleurosigma diatoms
Giving Religion Its Due Merit... Sort of...
I'm probably adding to their publicity by doing this, but I can't help but put in my two cents.
Immersion Digital, LLC has released an electronic bible, which, it boasts, contains thousands of digital videos, images, and sounds, to accompany the text of the bible. Its advertisement of the bible is in the video below.
This project and its product remind me of the only admirable thing about religion: its adaptability. This electronic bible is nothing but a 21st-century version of the architecture, decoration, and music that religion has produced for centuries. It is a 21st-century version of Gothic cathedrals of gargantuan proportions (compared to huts of the time, of course), with their imposing columns, impressive stained-glass windows, and the intricate masses complete with the light, smoke, and odor of incense and candles. It is a 21st-century version of a belittling mosque with a lead-covered dome glowing in the sun, and a minaret piercing the heavens and calling 'the little people' to prayer. It is a continuation of the theatrical nature of religion, which has given it an edge over people's better reason, who, in awe of the novelty and grandness of religious institutions, and further desensitized and tamed by the images, sounds, and odors of religious rites, have foolishly followed it over the centuries, ever forgetful of the fact that such projects were conceived, built, and presented exclusively by people of this world.
15 tetor 2009
Miscegenation Doesn't Work
Or so a Louisiana justice of the peace would have you believe. He has refused to issue a marriage license to a black and white couple because he doesn't believe 'in mixing the races that way.'
He cites as his concern the children, but that's obviously his way of covering his racist behind.
Vatikani mbulon m**** me sh****
Vatikani organizon një ekspozitë me mjetet dhe veprat e Galileo Galileit me rastin e 400-vjetorit të tij të lindjes.
Sipas filozofisë së Vatikanit, duhet të vuash vitet e fundit të jetës në arrest shtëpie sepse ke predikuar të vërtetën dhe vetëm 300 e kusur vjet pas vdekjes mund të të njihet nderi i merituar, ndonëse sa për sy e faqe e (pse jo) përfitime.
Happy Vikings
According to rankings by the United Nations Development Programme, Norway is the best place to live in the world, due to its high literacy, life expectancy, school enrollment, and good economy. It beat its closest rival, Australia, and its Nordic cousin Iceland for the title.
Complete standings and individual profiles of countries, as well as the explanation of the methods used are available on the UNDP page.
14 tetor 2009
Në kohën e Ali Pashës
Ali Pasha, figurë e ndërlikuar historike, prurës në Ballkan i mendimeve më të përparuara të kohës, përforcues i rezistencën shqiptare ndaj Portës së Lartë dhe, për më tepër, mundësues i shkëputjes së mëpasshme të Greqisë nga po e njëjta perandori, i përkufizuar më së miri nga Sami Frashëri:
«Ali Pasha megjithëse ishte njeri analfabet dhe pa shkollë, ka qenë shumë i zgjuar dhe i zoti.»
The Butler Did It!
An excerpt from Richard Dawkins' newest book, The Greatest Show on Earth: The Evidence for Evolution, elegantly summarizing his adamant defense of evolution as a fact.
A short interview with the author.
P.S.: You'll get the post title if you read the excerpt.
The World of Couch Potatoes
Ever wonder how much television people of different countries watch on average?
The Economist satisfies your curiosity.
Dr. Cockburn and Coach Mangina
Some unfortunate names of professionals made even funnier and more unfortunate by their professions. For instance:
Dr. Cockburn - Urologist
Dr. Harry Beaver - Obstetrician/Gynecologist
Lord Byron on God
I found an article from The New Yorker in The Daily Dish, mentioning Lord Byron's letters, which are up for auction. In one of them, he apparently tries to convince a reverend friend of his that religion is ridiculous.
As to your immortality, if people are to live, why die? And our carcases, which are to rise again, are they worth raising? I hope, if mine is, that I shall have a better pair of legs that I have moved on these two-and-twenty years, or I shall be sadly behind in the squeeze into Paradise.
13 tetor 2009
Flet Dritëro Agolli
Një nga poetët e mi më të dashur mbush sot 78 vjeç. Gazeta Shqip e interviston dhe ai, si gjithmonë, flet me urtësi e bukuri.
«Shiu i marrë»
Dikur na bridhte qiejve një shi,
Që veç poetët çmendte po t'i lagte.
Dhe ra ky shi pa pritur mbi njerëzi,
Poetët u lajthitën pas një nate.
Filluan të kopjonin veç një varg,
Të kishin të përbashkët veç një metaforë,
Për shembull: «Jam Homeri, jam bust në park,
Jam Sofokli, Eskil e Pitagorë.
Jam rrugë vetëtimash e rrufè,
Jam dhe konstelacion në qiell,
Jam rrap me rrënjët pleksur nëpër dhè,
Jam udhëtar që kam në sup një diell…»
Po nga ky shi s'u lag veç një poet,
Se ishte fshehur në një pyll të dendur,
Poetët e lajthitur në qytet
E qeshnin dhe i thoshin: «Je i çmendur!»
Dhe u mërzit poeti në vetmi,
Se talleshin të çmendurit, poetët,
Dhe luste zotin që të binte prapë ky shi,
Që dhe ai të çmendej si të tjerët.
Që veç poetët çmendte po t'i lagte.
Dhe ra ky shi pa pritur mbi njerëzi,
Poetët u lajthitën pas një nate.
Filluan të kopjonin veç një varg,
Të kishin të përbashkët veç një metaforë,
Për shembull: «Jam Homeri, jam bust në park,
Jam Sofokli, Eskil e Pitagorë.
Jam rrugë vetëtimash e rrufè,
Jam dhe konstelacion në qiell,
Jam rrap me rrënjët pleksur nëpër dhè,
Jam udhëtar që kam në sup një diell…»
Po nga ky shi s'u lag veç një poet,
Se ishte fshehur në një pyll të dendur,
Poetët e lajthitur në qytet
E qeshnin dhe i thoshin: «Je i çmendur!»
Dhe u mërzit poeti në vetmi,
Se talleshin të çmendurit, poetët,
Dhe luste zotin që të binte prapë ky shi,
Që dhe ai të çmendej si të tjerët.
Dritëro AGOLLI
(Me rastin e 78-vjetorit të lindjes.)
«Disidenca» e Kadaresë
Një artikull i nxjerrë nga arkivat e viteve '70 tregon se sa «disident» ka qenë Kadareja, i cili jo vetëm shkrimtarë të tjerë të kohës në Shqipëri, por edhe veten e cilëson si shkrimtar të realizmit socialist.
Ai dënon «dekadencën» dhe «antiheronjtë» e Kamysë dhe Beketit, mes të tjerëve, duke i cilësuar këta të fundit si «borgjezë» dhe antiheronjtë e tyre si trashëgimtarë të heronjve «mjekërgjatë» të ngjizur dhe përdorur nga feja gjatë shekujve.
12 tetor 2009
'The Devil They Know'
This is an addendum to my earlier post about Berlusconi.
It attempts to answer the question, 'why do Italians vote for Berlusconi?'
Diabetes Across the Nation
A New York Times article gives 13.7% and 11.9% as the percentages for American men and women, respectively, who have diabetes, regardless of whether they have been diagnosed with it or not.
It also breaks down the data by state, resulting in the diagram below.
A Lesser Occupation
The United States army is pulling 23,000 troops out of Iraq by the end of this month, bringing the total number of American troops there to 120,000.
I have no numbers and do not have time to search for them, but I will venture to guess this is the largest presence of U.S. troops anywhere in the world. Similarly, I have no doubt that what we did for a long time in Iraq fell under the definition of an occupation. I am, therefore, glad to see it nearing its end.
Facebook as an Index of Happiness
The New York Times has an article discussing Facebook's recently released Gross National Happiness. Facebook compiled data over two years from people's Facebook statuses and based the analysis on the use of 'happy' and 'sad' words. Christmas reigns supreme, though the days that precede it seem to be the opposite. Other holidays coincide with peaks, too.
Here's a quick snapshot, though if you go on the image source page, you can play around with it and see it more clearly.
Flatulent Humor I Can Laugh At
If you know me, you know that I don't care for farts and the humor that comes with them. Not to mention the smell, of course, which is the worst of it.
But for once, I chuckled at fart humor while watching this video.
(Source: BuzzFeed)
World Masters Games... and Old People
The World Masters Games are an international sporting event open to all ages.
BuzzFeed compiles a few pictures of older athletes competing, which I find very heartwarming... despite my phlegmatic normal self.
My favorite picture (below) is that of 101-year-old Australian Ruth Fritch tossing a nine-pound ball a distance of fourteen feet, giving her first prize. I don't even know if I can do that....
California's Legislative Defect
The chief justice of the California Supreme Court, Ronald M. George, lamented California's reliance on constitutional amendments voted on by the people as a defect of the legislative system in the state.
Though it might seem as an example of a direct democracy, there is no limit to what measures can be placed on the ballots, nor on the bigotry of the voters who vote for it. Just last year, for instance, Californians voted to rob homosexual couples of their civil right to marry and to enjoy the same privileges accorded by marriage to their heterosexual counterparts. I hope the passing of Proposition 8 serves as a warning to future attempts at curbing individuals' civil rights.
Diplomacy Works
Just one of the reasons why Obama's Nobel for Peace was not out of place.
We are rational human beings. We can strain our brains and voice our concerns instead of flexing our muscles and silencing opposition by force.
On Apocalyptic Documentaries
Just like these descendants of the Mayans, I, too, am tired of these predictions for the end of the world on 12/21/2012, just as I am weary of all the apocalyptic documentaries that have gained ground and an audience in the past few years.
On Cap-and-Trade
Though a bit late, I have to share an op-ed by Paul Krugman from the 24 September edition of The New York Times. According to him, the next fight after healthcare will be climate change and the government's (that is, our collective) efforts to curb and possibly reverse it.
He warns that there will be those who will argue outright that global warming is a myth, but the most poignant of his points is that, despite what we will be told and led to believe, the cost of the cap-and-trade bill will be minimal.
Kultura në rrezik
Kolektivi vajton—me plot të drejtë—shkatërrimin dhe përçudnimin e ndërtesave dhe objekteve të tjera kulturale në Shqipëri. Në disa raste, shkatërrimi është i ligjshëm, çka do të thotë se shteti përkrah e përshpejton humbjen e karakterit tonë historik e kulturor.
Money! Money! Money!
Q: Why are insurance companies so worried about the passing of healthcare reform?
A: Their pocket change depends on it... obviously!
Why Berlusconi Should Go
Newsweek published a decent article today highlighting the deeds and scandals of the recurring Italian prime minister, while at the same time stressing the importance of his removal from politics or a position of power.
Among other things, the article mentions that Berlusconi has a 63% approval rating among Italians. Though the author of the article is quick to point out that that is no reason for his remaining in power, it does beg one question: have Italians gone mad?! But then again, I shouldn't talk; Albanians are just as politically forgetful and dupable, since they voted Sali Berisha back in power not once but twice. Makes you want to shake some sense into them....
10 tetor 2009
Healthcare Quality Across the Nation
An article from the Associated Press has a ranking of healthcare quality and access for the fifty states in the Union. The ranking was performed by the Commonwealth Fund, who reported it on October 8.
Here are the top qualifiers:
1. Vermont
2. Hawaii
3. Iowa
4. Minnesota
5. Maine
Massachusetts places in the 7th place, though it must be said that it ranks first in access to health care. The keyword here: Location! Location! Location! Oh... and what the rest of the country calls 'socialism,' 'communism,' 'socialized medicine,' or any of those very nice-sounding words....
Obama and the Gays
President Obama put a lot of effort today into trying to placate the disappointment that he has created in the past nine months in the LGBTQ community. Among the president's promises were the promise to repeal Don't Ask-Don't Tell, as well as the Defense of Marriage Act. Both repeal processes have yet to be initiated, however, just as other practices and laws discriminating against LGBTQ have to be considered as the state-sponsored inequality that they are.
The entirety of his speech can be found at the Huffington Post.
«Nëno-bir»
— Nëno!...
— Bir!
— Dua bukë!
Mëma hesht.
— Nëno!
— Bir!
— Ngriva!
Mëma psherëtin.
— Nëno!
— Bir!
— Më dhemb koka!
Mëma s’pëgjigjet.
S’ka bukë, s’ka zjarr, s’ka të holla për doktor. Dhe djali psherëtin. Mëma s’përgjigjet. Psherëtin edhe ajo ngadalë. Djali nuk i dëgjon psherëtimat e mëmës. Mëma dëgjon tiktaket e zemrës së të birit. Një grua plakë e rreckosur, me fytyrën rrudha-rrudha, rri mbi kokën e një djali dhe vështron me sy të zgurdulluar. Dy lot helmi shkasin prej syve të neveritur. Ngadalë, pa zhurmë, mbështet dorën e vet mbi ballin e djalit dhe djali zgjohet përsëri.
— Nëno!
— Biri i nënos.
— Dua bukë!
Nëna hesht.
— Nëno!
— Xhani i nënos!
— Më ngrinë këmbët!
Nëna psherëtin.
Dhe djali fle përsëri; dhe nëna rri dhe e vështron, dhe ngadalë qan e psherëtin. Në heshtjen tragjike të një nate dimri, në odën pa dritë luhet një nga mijëra tragjeditë e jetës njerëzore. Dhe çdo tragjedi është një poemë e gjallë! Poema e shekullit njëzet!
Një mëmë; pranë saj një dhogë, kora e Shën Mërisë. Mëma e vështron korën e shenjtë, i afrohet, e puth dhe kthehet pranë djalit. Një shkëndijë shprese shkëlqen në sytë e saj.
Shën Mëria hesht!
Që nga larg, zhurma e muzikës së radios tingëllon në veshët e mëmës. Dhe djali fle, pa bukë, pa zjarr, pa dritë.
— Nëno!
— Bir!
— S’jam mirë!
— T’u bëftë nëna, fli!
Dhe djali fle përsëri. Dhe mëma qëndron si shtatore! Hedh sytë tej e përtej, vështron korën, vështron djalin dhe psherëtin thellë. Dhe djali fle! Mëma i vë dorën në ballë! Balli është i ftohtë! Mëma i trazon dorën. Dora ka ngrirë. Mëma e puth në buzë. Buzët janë mbyllur përjetë. Mëma qan me zë, por djali nuk zgjohet. Dhe zërit të mëmës i përgjigjet heshtja e natës. Kora përkarshi vështron dhe hesht. Një trup i ngrirë. Një mëmë me sy pa lot. Një natë dimri vdiq i biri i një lypseje. S’u prish bota, as fukarallëku s’mori fund.
Nonda BULKA
— Bir!
— Dua bukë!
Mëma hesht.
— Nëno!
— Bir!
— Ngriva!
Mëma psherëtin.
— Nëno!
— Bir!
— Më dhemb koka!
Mëma s’pëgjigjet.
S’ka bukë, s’ka zjarr, s’ka të holla për doktor. Dhe djali psherëtin. Mëma s’përgjigjet. Psherëtin edhe ajo ngadalë. Djali nuk i dëgjon psherëtimat e mëmës. Mëma dëgjon tiktaket e zemrës së të birit. Një grua plakë e rreckosur, me fytyrën rrudha-rrudha, rri mbi kokën e një djali dhe vështron me sy të zgurdulluar. Dy lot helmi shkasin prej syve të neveritur. Ngadalë, pa zhurmë, mbështet dorën e vet mbi ballin e djalit dhe djali zgjohet përsëri.
— Nëno!
— Biri i nënos.
— Dua bukë!
Nëna hesht.
— Nëno!
— Xhani i nënos!
— Më ngrinë këmbët!
Nëna psherëtin.
Dhe djali fle përsëri; dhe nëna rri dhe e vështron, dhe ngadalë qan e psherëtin. Në heshtjen tragjike të një nate dimri, në odën pa dritë luhet një nga mijëra tragjeditë e jetës njerëzore. Dhe çdo tragjedi është një poemë e gjallë! Poema e shekullit njëzet!
Një mëmë; pranë saj një dhogë, kora e Shën Mërisë. Mëma e vështron korën e shenjtë, i afrohet, e puth dhe kthehet pranë djalit. Një shkëndijë shprese shkëlqen në sytë e saj.
Shën Mëria hesht!
Që nga larg, zhurma e muzikës së radios tingëllon në veshët e mëmës. Dhe djali fle, pa bukë, pa zjarr, pa dritë.
— Nëno!
— Bir!
— S’jam mirë!
— T’u bëftë nëna, fli!
Dhe djali fle përsëri. Dhe mëma qëndron si shtatore! Hedh sytë tej e përtej, vështron korën, vështron djalin dhe psherëtin thellë. Dhe djali fle! Mëma i vë dorën në ballë! Balli është i ftohtë! Mëma i trazon dorën. Dora ka ngrirë. Mëma e puth në buzë. Buzët janë mbyllur përjetë. Mëma qan me zë, por djali nuk zgjohet. Dhe zërit të mëmës i përgjigjet heshtja e natës. Kora përkarshi vështron dhe hesht. Një trup i ngrirë. Një mëmë me sy pa lot. Një natë dimri vdiq i biri i një lypseje. S’u prish bota, as fukarallëku s’mori fund.
Nonda BULKA
09 tetor 2009
Munchkins!
A reunion of five surviving munchkins from The Wizard of Oz.
Apparently, they got paid less than Toto.... :(
A Special Special Comment
Keith Olbermann gets to the smallest and most important unit concerned with healthcare in this country: the people.
Oklahoma not OK in the Head
Apparently, Oklahoma has nothing better to do with over $250,000 dollars per year other than creating a database containing information on mothers who have performed abortions in that state.
Comedian v. Conservative Justices
Stephen Colbert on Clarence Thomas, Antonin Scalia, and Samuel Alito and his... cable TV package...?!
Some Animals Are More Equal than Others
Now I see why Orwell had the animal farm be run by pigs. They're smarter than our own babies.
07 tetor 2009
California in the News
An article was brought to my attention a while ago (thank you, Aaron). It discusses California's rise and imminent capitulation and it is worthy of sharing, so here it is, from The Guardian.
05 tetor 2009
Don't Be Gay. Don't Smoke.
From the Onion News Network, the newest anti-smoking campaign from the CDC.
Those Silly Fundamentalists...
... Christians, this time.
They're praying for liberals in Congress and in the Obama administration. Even Republicans like Olympia Snowe are not safe. Audio below.
04 tetor 2009
03 tetor 2009
02 tetor 2009
Things Come Together
Chinua Achebe, author of Things Fall Apart, is publishing a book once again, after a hiatus of over twenty years.
I look forward to reading it.
01 tetor 2009
Going Rogue and Palling Around
Despite what her annoyingly frequent and constantly fallacious Facebook posts might suggest (puh-lease! other people write those), Sarah Palin could not put together a coherent, cohesive piece of writing if her life depended on it. Winks and smiles do not translate so well in print. So, how, might you ask, did she write her upcoming book in the space of just a few months? She didn't, of course. Other people did.
And here is a short description of their œuvre.
Stambolli digjet, k**** krihet
The title above is an expression in Albanian that would encapsulate Congress's latest shameful act very well. Loosely translated, it says, 'Istanbul burns and the whore finds time to comb her hair.'
The whore in this case is Congress itself, who, in the midst of this financial crisis, finds the time to increase the budget for its own expenditures.
For shame!
Our Foremother Who Were on Earth
The image below shows the skeletal remains and a possible reconstruction of the creature to whom they belonged. It turns out that she is our common ancestor, about a million years older than Lucy. She has both ape- and human-like traits, though, given her pelvic structure, it is believed that she was able to stand and walk upright.
Her discovery provides a missing link in our family tree.
Abonohu te:
Postimet (Atom)