Të nisem. Zemra më gumëzhinte me bujari të theksuara. Të nisem... do të mbërrija i mbajtur dhe i ri në këtë vendin tim dhe do t'i thosha këtij vendi llumi i të cilit më hyn deri në përbërjen e mishit tim: «Shumë gjatë jam endur dhe rikthehem drejt shëmtirës së braktisur të plagëve të tua.»
Do të vija tek ky vendi im dhe do t'i thosha: «Më përqafoni pa frikë... Dhe në ditsha vetëm të flas, për ju do të flas.»
E mandej do t'i thosha:
«Goja ime do të bëhet goja e mjerimeve që s'kanë gojë; zëri im liria e atyre që batisen në qelinë e vetmisë së pashpresës.»
Dhe duke ardhur do t'i thosha vetes:
«E sidomos ju, trupi im, shpirti im, ruhuni të mos rrini duarkryq me sjelljen e shterpë të shikuesit, sepse jeta nuk është shfaqje, sepse një det me dhimbje nuk është paraskenë, sepse një njeri që bërtet nuk është një ari që kërcen...»
Aimé CÉSAIRE
Fletore e një rikthimi në vendlindje
Nuk ka komente:
Posto një koment