Lulekuqeja e mjera
asgjëkundi s'ka shtëpi,
e shkon jetën nd' arrati;
ajo s'është si të tjera,
s'ka stoli.
Fushës, kodrës, del vetiu,
verës ngrohet, dimrit ngrin,
vetë shkundet, vetë mbin
dhe kur skuqet, vjen veriu
dh' e përfshin.
Nëpër këmbë gjith' e shkelin,
vend në kopësht ajo s'ka,
dorë ndihme kurrë s'pa:
as e mbjellin, as e vjelin
shkoi e u tha...
Po veç ngjyra e saj si zjarri,
si një yll që xixëllon,
tërë bota e imiton;
është shenjë për së mbari
nga shëkon.
Ajo ngjyrë kur zë çfaqet,
mbreti fronë shkon e le,
njerëz robër fare s'sheh
vjen e drejta del në faqet:
si zot je.
Ajo ngjyrë nd' ato fletë
është shpresa, që tregon
një të ardhme që ëndërron...
Është flamuri ynë vetë,
që valon.
ASDREN
Nuk ka komente:
Posto një koment