«5 minuta pas orës tetë në një fshat të vogël»

Terri po ulet ngadalë si një zog i plagosur me flatra të mëdha e të rënda.
Disa gjethe pranë meje fërfëllijnë ëmbël.
Në shtëpitë e kacavjerrura pas kodrës kujtohen të ndizen dritat,
Që me yjet ngatërrohen lehtë
E në oxhakun e një shtëpie mbështet butë hëna e njomë.
Pulat në një kotec rrotullojnë sytë dhe nxjerrin pasthirrma të tulatura nga gjumi.
Dhe përroi pa fjalë që ndrin pjesë-pjesë
Ështe me siguri gjerdan argjendi i zbuluar papritur në një tempull antik.
Një qen sakaton heshtjen, pas tij të tjerë.
Muallin e trembur një lopë që kthehet vonë nga kullota
E cila tërhiqet me zor me litar nga një vajzë e heshtur;
Gërvin një qerre mes fushës paanë,
Qerrtari këndon me zë të shpejtë
(Mos do të largojë frikën vallë?)
Fshatarët kthehen nga puna,
Dyer që hapen dhe mbyllen,
Unë përkëdhel një mace të përvuajtuar,
Që perëndon sytë orë e çast.
Tani ime më lan enët – tek unë e ka mendjen,
Tani im atë dëgjon lajmet – tek unë e ka mendjen,
Tek unë mendjen dhe vëllai atje në Tiranë...
Ora tetë e pesë.

Ervin HATIBI
Përditë shoh qiellin, 1989