Kur njerëzish rri rrethuar
përsëri kthehem drejt vetvetes
dhe pak nga pak
një nga një
filloj kundroj gishtat,
duart,
këmbët si lavjerrës
që tokën përplasin
që kohën masin
tek kalon
tik-tak
herë-herë tek-tuk
ku me duk, ku pa duk,
madje,
madje...
.
.
.
[pa fund]
Nuk ka komente:
Posto një koment