Accrochant follement aux herbes des haillons
D'argent ; où le soleil, de la montagne fière,
Luit : c'est un petit val qui mousse de rayons.
Un soldat jeune, bouche ouverte, tête nue,
Et la nuque baignant dans le frais cresson bleu,
Dort ; il est étendu dans l'herbe, sous la nue,
Pâle dans son lit vert où la lumière pleut.
Les pieds dans les glaïeuls, il dort. Souriant comme
Sourirait un enfant malade, il fait un somme :
Nature, berce-le chaudement : il a froid.
Les parfums ne font pas frissonner sa narine ;
Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine,
Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit.
»«
Është një shteg gjelbërimesh ku lumi si i marrë,
Nëpër lyshtra të argjenda varet e ligjëron,
Ku shkrep e llaptin dielli nga mali krenar:
Është një lug i vogël që rreze shkumon.
Një ushtar i ri, gojëhapur, nën një re,
Me zverkun të zhytur në lakër blu të brishtë,
Rri shtrirë në shtrat të blertë kokë qethur; fle
I zbehtë përmbi bar, ne tymnajën plot dritë,
Me këmbë mbi luleshpatë, fle. Dhe buzëqesh
Si fëmije i sëmurë, përgjumet pak e hesht,
Natyra e lemës, e ngroh: ai mërdhi.
Era e luleve flegrat tani nuk ia shpon;
Fle në diell i qetë me dorë mbi kraharor,
Ka dy zgavra te kuqe djathtas në gji.
[Përkthyes i panjohur]
Arthur RIMBAUD
Nuk ka komente:
Posto një koment