«Mërzia»

Mërzia varfëron veç pjesë të trupit

Të cilat fshihen nën bust

Mërzia, piedestali që më larton

Kësaj rruge pa tradita, pa barrikada

Të pjek mërzia, mërzia, mërzia

Siç piqet një pikturë antike, plasaritet verniku

Pluhuri mbi pikturë i josh qepallat të ulen

E tonet kuqërreme të burojnë nga mërzia

Prej pikturës e sajojnë dhomën e vetëvrasjes, ku perdet u ulën

Është dhoma e mirë e miqve, me veles

I je qepur një karrigeje të rëndë dhe nuk del kurrë

Nga titulli i librit, brenda të cilit sigurisht që ti ekziston

Nën emra të rremë e kujtesë të njëllojtë

Në një cep të bibliotekës do ta gjej të vjetër librin

Mërzia, mërzia

Merri gjymtyrët e mia dhe hidhi në ndonjë lojë

Ku veç mund të humbet

Veç të mos e prek më trupin

As të falem me to nuk dua

Ose i ndërroj gjymtyrët me flokët e mi

Ah, flokët e mi dy herë të prerë, aq të gjatë

Mes tyre gjendesha mes një kopshti trëndafilësh ujitur pa gjak

Ku stolat këndonin me zë të harruar shatërvani...

Aty midis flokësh i shpëtoja njerëzisë

Tek me sy të mbyllur ecja e s'më shihnin

Kërkoj flokët e mi që qenë të verdhë

Po krejt ma thithnin të keqen dhe më linin mua

Veç mërzira të mira

Po tani që pa flokë kam mbetur, pa njerëz kam mbetur

Mërzia

Është diçka e hidhur që nuk bën dot pa të më

Si edhe pa e quajtur pikëllim apo me fjalë më të ndera

Ështe diçka që vërtet të kthen në bust

Barkun me qime e kofshët t'i fsheh e t'i ruan

Në ujë të mbyturish

Që t'i kesh për pleqëri

Tani që zhduka edhe flokët e shenjtë

Një figurë e lojës me letra jam bërë

Duke buzëqeshur me një lule gazi në dorë

Me ca rroba të stolisura fort

Bust, bust spathi, si fant

Me dy kokë e katër duart me thika e gjethe të gjumit

Tanimë mërzia si një gjarpër pëllumb

Në një fole thurur prej flokësh të ngordhur

Ngroh si vezë dy kokat e mia

Njëra është për vrasje, tjetra për vetëvrasje.

Ervin HATIBI