Netëve të kaltra të verës, shtigjeve do të shkoj përtej,
I çukitur nga grunjërat, të shkel të imëtat lëndina:
Ëndërrimtar, freskinë në këmbë do t'ua ndiej
Nga erërat atje le të më laget kaptina.
Nuk do të flas, me në mendje asnjë mendim:
Por dashuria pafund tek shpirti do të më ngrejë mua,
E do të shkoj larg, si një cigan, larg në mërgim,
Pranë Natyrës, — i lumtur si me një grua.
Mars 1870.
Arthur RIMBAUD
Nuk ka komente:
Posto një koment