Rruga shurdhuese rreth meje ulërinte.
E gjatë, e hollë, në zi të madh, dhimbje madhështore,
Kaloi një grua, me dorë të madhërishme
Tek ngrinte, tundte fistonin e azhurin;
E shkathët e fisnike, me këmbën e saj prej shtatoreje.
Unë pija, i tendosur si një shkapërdar.
Në syrin e saj, qiell mavi, ku mbin uragani,
Ëmbëlsia që josh e kënaqësia që vret.
Një vetëtimë... e më pas nata! —Bukuri levarashe,
Shikimi i të cilës më bëri befas të rilindja,
S'do të të shoh vallë jashtë përjetësisë?
Tjetërkund, shumë larg këndejmi! shumë vonë! mbase kurrë!
Se nuk di ku degdisesh, ti nuk di se ku shkoj,
O ti që do të kisha dashuruar, o ti që e dije!
Charles BAUDELAIRE
Nuk ka komente:
Posto një koment