Për ju. Për mua. Për ata që do të kenë aq kërshëri sa të zënë të lexojnë gjepurat që shkruaj e përkthej unë.
Kur përkthej?
Kur frymëzohem, qoftë nga rastësitë e ditës, qoftë nga ajo që lexoj. Kur në përkthimin e çastit për të kuptuar diçka kuptoj se mund ta bëj të tingëllojë bukur në shqip. Kur në lexim e sipër e ndiej nevojën për të shkruar në anë të faqes një fjalë a më shumë në shqip.
Po sot?
Sot s'përktheva asgjë, por dëshiroj të ndaj me ju disa poezi të njërit poetëve të mi të parapëlqyer francezë, Pol Elyar, të cilat i përktheva rreth një vit më parë.
»«
LAKURIQËSIA E SË VËRTETËS
«E di mirë.»
Dëshpërimi nuk ka flatra,
As dashuria,
Nuk kanë fytyrë,
Nuk flasin,
Unë nuk lëviz,
Nuk vështroj,
Nuk u flas
Por jam po aq i gjallë sa dashuria e dëshpërimi im.
X (nga Të drejtët e vegjël)
E panjohur, ajo ishte forma ime e parapëlqyer,
Ajo që më hiqte merakun e të qenit burrë,
Dhe e shoh dhe e humbas dhe vuaj
Dhimbjen, si pakëz diell në ujin e ftohtë.
XV (nga Së pari)
Ajo mbështetet mbi mua
Me zemër të paditur
Për të parë nëse e dua
Ajo ka besim, harron
Nën retë e qepallave të saj
Koka e saj përgjumet në duart e mia
Ku jemi
Së bashku të pandarë
Të gjallë të gjallë
I gjallë e gjallë
Dhe koka ime rrokulliset në ëndrrat e saj
Nuk ka komente:
Posto një koment