Ora kishte kaluar shtatë e mbrëmjes kur dola nga kafeneja. Autobusët ishin rralluar. Si për ironi, zotat më shfaqën përpara dy autobusë njëri pas tjetrit, hundë-më-bythë, por që nuk mund t'i merrja, se isha nisur për të tërhequr pará tek banka. Autobusi tjetër vinte pas nëntë minutash. Nuk e prita. Fillova rrugën për në shtëpi, duke parë tek çdo ndalesë autobusi sa kohë duhej: tetë minuta, gjashtë, katër.... Në qoshen ku rruga Tolbiac takohet me rrugën me pemë dekorative (së cilës ia harroj gjithnjë emrin) vërejta se nga ana tjetër e rrugës një burrë i shkurtër e i parrojtur kishte mbështetur diçka në një stol të trotuarit dhe me dorën e tij të zgjatur diç i kërkonte një kalimtareje që ishte duke folur në telefon. Zonjusha as e ngadalësoi hapin por vazhdoi e patundur rrugën dhe bisedën e saj. Papritur në atë çast u shkëput një mendim nga mendja ime që deri atëherë ishte përqëndruar vetëm në fjalët e këngës së Billie Holiday-t në iPod dhe tek minutat që numëroja në çdo ndalesë autobusi: «shyqyr që s'isha në atë anë».
Më erdhi turp prej vetes kur i kapa këto fjalë tek më përshkonin mendjen dhe nuk di ç'bëra. Ndoshta mbylla sytë. I mbyll sytë shumë herë kur jam në Paris. Thonë se lëkura e qepallave është më e holla në trup, por unë gjithmonë fshehem pas tyre sikur ndarja prej botës me atë cipë të hollë më largon prej çdo vuajtjeje që vërej mes njerëzve. E megjithatë mendja s'ka qepalla, por fortësinë e gurit që bluan mendimet që dalin papritmas dhe pamjet që mundohen të mbulojnë qepallat. Me ndërgjegje të vrarë nga bluajtja e pamëshirshme, mbrëmjeve zë e shkruaj diku: në ditar, në një e-mail vetes, ose në facebook, si sot. Ngushëllimin dhe arsyen për ta pastruar ndërgjegjen e vrarë e gjej vetëm tek ato ditë (fatmirësisht, gjithnjë e më të shpeshta) kur bujaria ime barazohet me tringëllimën e disa monedhave që bien në dorën e zgjatur të një gruaje të moshuar që më prek më shumë se më ngjason me gjyshen, ose në dorën e gruas së re të mbuluar me shami koke në shkallët e hyrjes së metrosë, që më prek me përsosmërinë e pamjes së pikëlluar të fytyrës së saj, se ia ka mësuar mirë mësuese Jeta.
Nuk ka komente:
Posto një koment