Përsiatje me ngjyrime bodëleriane dhe kamyziane të shkruara në datën 12 mars. M'u desh deri më sot të bindesha t'i shkruaja këtu. Ndoshta nesër kandisem t'i heq....
»«
E ndiej, o shok peshën e Kohës mbi supe, se më është bërë barrë. Ajo më ngrys, ajo më gdhin, ajo më fanitet në ëndërr dhe, së fundmi, ajo i shton peshës sizifiane që ruaj mbi supe.
S'ka shumë ditë që koha ndryshoi një shifër në vitet e jetës sime. Si ditëlindjen e çdokujt, shoqëria e priti me gëzim si një rast më tepër për të festuar. Por festa brenda meje mbeti e panisur. Nuk u nis, madje u spraps e u tërhoq disa hapa, derisa mbrëmë u struk në hijen e një strehe ballkoni. Atje gjeti prehje prej pamjes festive dhe prej erës së Kohës që, me gjithë motin që ka filluar të vaket, e gjen mbrëmjeve fuqinë të marrë vrull e të më përplaset fytyrës për të më zgjuar mendime. Nga ai rrëmet mendimesh kërruset qejfi, humbet e shkuara, vagëllohet e tashmja, zhduket e ardhmja. E ç'mbetet? Veç ai zinxhir mendimesh që pa pikë mëshire të mbërthen pas një muri të padukshëm përkundruall së cilit zë e hapet mjegulla që përhumb të shkuarën, vagëllon të tashmen, zhduk të ardhmen. Atje e sheh veten foshnjë, njomak, mustaqepadirsur, student e, më së fundi... në një ballkon të errët, të rrahur nga era. Atje rri ulur galiç me kokën mbështetur mbi gjunj dhe i mpirë sheh të parakalojnë mendimet që vërshojnë nga përbrenda, të ndjekura më pas nga ndjenjat: ngrohtësi dhe ftohtësi; dashuri dhe urrejtje; kreshpërim dhe qetësi; mall dhe harrim; brengë dhe lumturi; dëshirë dhe brejtje; pengje dhe pikëpyetje. Janë pikërisht këto të fundit nën rrjedhën e dashurisë që hapin zgavrat më të thella e më të dhimbshme, të cilat shndërrohen në plagë të lënë harruara nga kujtimi e nga dora e dikujt... e quajmë D, sa për të mos përsëritur përemrat e pakufishëm (por, a nuk janë për këtë punë përemrat?).
Larg prej dashurisë e prej vëmendjes së D-së më brejnë mendimet për të. Por D-ja nuk e di këtë. E si t'ia thuash kur ka gjetur rehat me një D të dytë? T'ia shkruash në poezi, nuk i kupton (shënim vetes: fillo shkruaj poezi në anglisht); t'ia këndosh me këngë, nuk i dëgjon; t'ia dërgosh me fjalë, nuk i përfill. Për kohë të gjatë fjalët që dërgonte na afronin disi, por tani duket se për të «larg sysh» do të thotë vërtet «larg zemrës». Po pse nuk ndodh kështu edhe për mua? Koha.... Koha që më ka qenë armiku i heshtur tani sillet si kapadai e krenohet se më ka nënshtruar, jo vetëm nën thundrën e viteve, por edhe nën thundrën e muajve larg dikujt (ja u rikthye përemri i pakufishëm—si vetë Koha). (Mos)Falë Kohës, largimit nuk i mbetet vetëm përmasa e largësisë, por i shtohet edhe ajo e Kohës, madje më e zjarrtë se largësia që ruan përmasat e saj të vjetra; sepse Koha, përkundrazi mbetet gjithmonë në lëvizje, në rritje, për ty, për mua, për D-në (që s'e kupton këtë sa është pranë D-së së dytë).
Por Koha sjell dhe lodhje, natë, gjumë... atje shpëton për disa çaste si në syrin që sjell uragani i saj.... Pastaj nata gdhihet, era fryn, qeresteja për tempullin e Kohës duhet mbajtur, ndaj barra të bie sërish mbi supe. Ec, o Sizif nga dita në ditë.... A je i lumtur, vallë?
Nuk ka komente:
Posto një koment