si rrezet e diellit që përthyhen nga shtresa e hollë e xhamit
ashtu edhe mendja ndodh se humbet kthjelltësinë mëngjeseve
me ndjesë, urdhëroni disa vargje të shkruar në vranësirat e zgjimit
»«
ky zgjimi i zorshëm nga gjumi i vonë
m'i ënjt, m'i skuq, e m'i lë me sklepa sytë
që përtej picërrimit të tyre
mezi shquajnë dritën mëngjesore
pas pak çohem, por jo pa luftuar çarçafin
që kërkon të më ruajë nën ngrohtësinë e tij cipëhollë
e unë kërkoj ta nënshtroj për të tendosur trupin e mpirë
mbi anën e tij të freskët
(ah..., më në fund të kam nën vete...
të kam thënë që më pëlqen të jem përsipër!)
kështu filloj e zgjohem
retë e mendjes fillojnë e hapen
dhe horizonti i ditës duket
midis meje dhe tij qëndrojnë planet e ditës
disa me pikëpyetje, disa me pikëçuditëse
disa me tre pika e disa pa pikë:
një vrap! një mëngjes... një dush!
një kafe (dy, tre, katër... mjafton të dish të numërosh)!
një libër i ri? një faqe përkthim?
një bisedë një qeshje? një buzëqeshje...
por buzëqeshja s'vjen kaq shpejt në mëngjes
duhet shuplaka e dushit ose e erës që ta zgjojë
ndaj shpatullrënë, këmbëzvarrë,
fytyrëvrenjtur, buzëvarur,
vetullmbledhur, gojëkyçur,
ballrrudhur, hijerëndë,
nis ditën
që kërkoja të vononte gjatë natës
që kërkoja të zgjaste për librin
që kërkoja të mbaronte
(Partir)
Nuk ka komente:
Posto një koment