Me macen mua të më presë...
Nën një selvi, diku në varre,
Ajo po prehet, pastë ndjesë!
Sa të panjohur shoh te porta!
Të vegjël me xhaketa çjerrë:
Kush mban domate nëpër shporta,
Kush lot me gurë — bën poterë...
Kush hap një libër, një fletore,
Kush zgjidh probleme gjeometrike,
Kush bën me lule një kurorë,
Kush pret një cingël me një thikë.
Unë, o fëmijë, prindërit tuaj
I njoh se bashkë qeshëm, qamë,
I njoh, se bashkë lidhëm duaj,
I njoh, se bashkë malit vamë.
Pse të habitur më vështroni?
E dini?
Linda, ja, këtu,
Te kjo shtëpi, ku ju qëndroni,
Te ky ahur, te këto dru...
Njëzet e tetë vjet më parë
U ndie një zë nëpër mëhallë
Nga një fëmi' i vockël fare,
Fytyrëkuq e flokërrallë.
Ja, ky fëmi' kam qenë unë
Një çerek shekulli të shkuar,
Që thirra, qava, bëra zhurmë
Te kjo shtëpi hardhimbuluar.
Nga strehët shumë pika ranë...
U ngrita,
dola nga kjo portë
Dhe brodha vendin anembanë,
Dhe udhën mora nëpër botë...
1959
Dritëro AGOLLI
Nuk ka komente:
Posto një koment